فیلم رنگی

فیلم رنگی ( به انگلیسی: Color motion picture film ) اشاره به هم نگاتیو رنگی برای فیلم های سینمایی دارد و هم اشاره به فیلم های رنگی تولید شده در سینما. پیدایش فیلم رنگی یک جریانی تدریجی بود. در ابتدا، فیلم ها را به صورت فریم به فریم رنگ آمیزی می کردند. از این روش ملی یس هم استفاده کرده است. اما از سال ۱۹۰۵ به بعد سیستم استنسیل جانشین آن شد. در دههٔ بیست از طریقهٔ مخزن رنگ استفاده می کردند ( تینتینگ ) ، از آنجا که این روش، رنگی یکدست در سراسر تصویر پدیدمی آورد، از روش تنینگ یا سایه روشن رنگی نیز استفاده می کردند و گاه نیز از هر دو روش همزمان با هم استفاده می کردند. در سال ۱۹۲۹، کمپانی کداک ایستمن، نگانیوهای سیاه و سفید سونوکروم خود را عرضه کرد که شانزده رنگ پس زمینهٔ گوناگون داشتند. اما پیدایش فیلمبرداری رنگی از این جریان ها جلو زد. [ ۱]
اصول فیلمبرداری رنگی بر اصلی استوار است که توسط جیمز کلرک ماکسول فیزیکدان اسکاتلندی در سال ۱۸۵۵ پیشنهاد شده است. قبل از آن فیزیکدانان دریافته بودند نور دارای طیف هایی از طول موج های گوناگون است که بر اثر انعکاس از روی سطح اشیاء به صورت رنگ های گوناگون دیده می شود. مکسول هم کشف کرد که همهٔ رنگ های اصلی طبیعی در این طیف خود از سه رنگ اصلی قرمز، سبز و آبی تشکیل شده اند. این رنگ ها اگر با هم به طور مساوی ترکیب شوند، نور سفید حاصل می آید؛ ولی نور رنگی از دو طریق افزایشی ( ادیتیو ) و کاهشی ( سابتراکتیو ) حاصل می آید. ابتدا روش ادیتیو در سینما گسترش یافت و چارلز اوربن و جورج ویلیام اسمیت از مکتب برایتون از طرق دو رنگ سبز و سرخ سیستم کینماکالر را در سال ۱۹۰۸ پدیدآوردند. اما این سیستم ضعف داشت، رنگ ها در آن بازی می کرد و کیفیت خوبی نداشت و سیستم های ادیتیو دیگر این دوره نیز موفقیتی کسب نکردند. تا اینکه شرکت تکنی کالر توسط دکتر هربرت کالموس از طریق سیستم سابتراکتیو به موفقیت های دیگری دست یافت. بعدها سیستم های تکنی کالر مونوپک و ایستمن کالر از سوی شرکت کداک ارائه شدند. [ ۲]