فیصل بن عبدالعزیز ال سعود

ملک فیصل یکی از چند سیاست مداری بود که در سال ۱۹۷۳ تصمیم گرفتند تا در چارچوب سازمان اوپک صدور نفت به کشورهای غربی را متوقف کنند. این کار واکنشی به پشتیبانی کشورهای غربی از اسرائیل در جنگ با مصر و سوریه درخلال جنگ یوم کیپور در سال ۱۹۷۳ بود. وی در زمینهٔ سیاست داخلی، بندر جده را ملی ساخت و آزادی داد و ستد بازرگانان دیگر کشورهای عرب را به سود بازرگانی محلی محدود کرد. در فوریۀ ۱۹۷۴ کنفرانس اسلامی نیز به ابتکار ملک فیصل در پاکستان تشکیل شد. قطعنامۀ این کنفرانس ظاهراً بر تمام آرمان های اعراب صحه می گذاشت و مهم تر آن که برای نخستین بار سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان تنها نماینده مردم فلسطین در آن شرکت جست.
ملک فیصل در سال ۱۹۷۴ از سوی مجله تایم به عنوان «مرد سال» اعلام شد. ملک فیصل بن عبدالعزیز از پیشگامان مدرنیزه کردن عربستان و از مؤسسان ایستگاه های رادیویی و تلویزیونی عربستان بود که ابتدا با مخالفت علما همراه بود. او برای راضی کردن آن ها یک صوت قرآن پخش کرد و علما نیز اجازه ورود تکنولوژی جدید را به او دادند. بعدها برادرزاده او به همراه عده ای به ایستگاه تلویزیونی یورش برد و توانست خسارت اندکی وارد کند؛ او در پی این اقدام آنان دستور اعدام خرابکاران را صادر کرد تا این که ملک فیصل در تاریخ ۲۵ مارس ۱۹۷۵ به دست برادرزاده خود، فیصل بن مساعد ترور شد.
در سپتامبر ۱۹۶۰ دولت عراق کشورهای ایران، کویت، عربستان سعودی و ونزوئلا را به نشستی در بغداد دعوت کرد تا در مورد کاهش قیمت مواد خام تولید شده توسط کشورهای متبوع خود به مذاکره بپردازند. این کشورها با آرمان محافظت از منافع خود اقدام به بنیان گذاری سازمان واحدی موافقت کردند که به اختصار «اوپک» نامیده شد. این سازمان در راستای دفاع در مقابل سیاست استثماری شرکت های بزرگ نفتی مشهور به «هفت خواهر» پدید آمد که به دلیل در اختیار داشتن فناوری تولید نفت و تسلط بر شبکه ترابری نفت خام، از افزایش قیمت نفت جلوگیری می کردند و ارزش آن را به صورت مصنوعی در بازار پایین نگه می داشتند. بنیان گذاری اوپک، جان تازه ای به همگرایی کشورهای جهان سوم و ایجاد قدرت چانه زنی در برابر کشورهای ثروتمند داد؛ زیرا در آن هنگام، بیشتر کشورهای جهان سوم، چیزی جز مواد خام برای صادرات نداشتند. فؤاد روحانی از ایران نخستین دبیرکل اوپک بود. روحانی به مدت چهار سال این سمت را بر عهده داشت.