فیاوار. [ ف َ ] ( اِ ) فیار که صنعت و شغل و عمل و کار و هنر باشد. ( برهان ). فیاور. فیار. ( فرهنگ فارسی معین ) : مهر ایشان بود فیاوارم غمشان من به هر دو بگسارم.
عنصری ( از اسدی ).
فرهنگ فارسی
( اسم ) شغل کار پیشه : مهر ایشان بود فیاوارم - غمتان من بهر دو ( غمشان من بمهر ) بگسارم .
فرهنگ معین
(فَ ) (اِ. ) بیاوار، شغل ، کار، پیشه .
فرهنگ عمید
شغل، کار، پیشه: یعقوب چو تو یوسفم اندر همه احوال / زآن جز غم روی تو فیاوار ندارم (سنائی۲: ۶۳۱ ).
