فوگِ بزرگ ( به Error: {{Lang - xx}}: متن دارای نشانه گذاری ایتالیک است ( راهنما ) ) یک قطعهٔ تک موومانی برای کوارتت زهی ( دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل ) از لودویگ فان بتهوون است. شهرتش به خاطر طبیعت بی رحم و درون گرایانهٔ آن و همچنین دشواریِ اجرا از نظر تکنیکی، حتی با توجه به معیارهای دورهٔ پایانیِ آثار اوست. بتهوون فوگ بزرگ را در سال های ۱۸۲۵ تا ۱۸۲۶ تصنیف کرد، زمانی که آهنگساز کاملاً ناشنوا بود. این اثر، به تنهایی، تجلی ماهیت ژرف و پیچیدهٔ آثار متأخر بتهوون است.
اکثر منتقدان قرن نوزدهم این اثر را رد کردند. دانیل گرگوری میسون آن را «زننده» می خواند. لویس اسپور، همراه آثار متأخر بتهوون، آن را «غیرقابل کشف و درک نکردنی» می خواند. تئودور هلم می نویسد: «آثار بتهوون همیشه زیبا و شکوهمند است، ولی در اینجا از زیبایی و شکوه چیزی نمی بینم؛ زیرا او در این فوگ به یک باره به هوس بازی های دیوِ پنهانِ نفس تسلیم شده، به خشونت روی آورده، و به همین دلیل کسالت بار می نماید. »[ ۱] هرچند نظرات نکوهندهٔ منتقدان در مورد این اثر بیشتر در اوایل قرن بیستم شکل گرفت، در حال حاضر این اثر به عنوان بزرگ ترینِ دستاوردهای بتهوون شناخته می شود. ایگور استراوینسکی در مورد آن گفته است: «قطعه ای کاملاً معاصر که تا ابد معاصر خواهد ماند. » وی معتقد است این اثر بزرگ ترین اثر موسیقایی تاریخ موسیقی است. [ ۲]
بتهوفن فوگ بزرگ را در اصل به عنوان موومان پایانیِ کوارتت زهی شماره ۱۳ اپوس ۱۳۰ تصنیف کرده بوده؛ ولی به خاطر طبیعت نامأنوس و دشواریِ اجرای آن، ناشرش، آرتاریا، از او خواست تا پایان ( فینالهٔ ) دیگری برای این کوارتت بسازد. بتهوفن به خاطر شخصیت سرسختش و نیز بی تفاوتی اش نسبت به نظر عموم مشهور بود، ولی در مقابل اصرار و پافشاری آرتاریا و دیگران تسلیم شد و این فوگ را جداگانه منتشر کرد ( با اپوس ۱۳۳ ) . یک سال بعد، یعنی در پاییز ۱۸۲۶، روندوی فینالهٔ فعلی را، که ملایم تر و وابستگی بیشتری به سایر موومان های کوارتت دارد، برای آن ساخت. امروزه اجراکنندگان این کوارتت، هر دو فیناله را برای آن اجرا می کنند.
اولین طرح های این فوگ در کنار مقدمهٔ کوارتت شمارهٔ ۱۵ در دفترچه های سال ۱۸۲۴ روی کاغذ آمده؛ یعنی پیش از تولد ایدهٔ خودِ کوارتت شمارهٔ ۱۳. ( شماره گذاری آخرین کوارتت های بتهوفن با تاریخ تنظیم آن ها نمی خوانَد. ایدهٔ کوارتت های شمارهٔ ۱۳ و ۱۵ تقریباً با هم در ذهن بتهوفن نشسته بودند و در کنار هم پیش رفته اند؛ ولی کوارتت ۱۳ را بیش از ۳ ماه پس از اتمام کوارتت شمارهٔ ۱۵ به اتمام رساند ) [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاکثر منتقدان قرن نوزدهم این اثر را رد کردند. دانیل گرگوری میسون آن را «زننده» می خواند. لویس اسپور، همراه آثار متأخر بتهوون، آن را «غیرقابل کشف و درک نکردنی» می خواند. تئودور هلم می نویسد: «آثار بتهوون همیشه زیبا و شکوهمند است، ولی در اینجا از زیبایی و شکوه چیزی نمی بینم؛ زیرا او در این فوگ به یک باره به هوس بازی های دیوِ پنهانِ نفس تسلیم شده، به خشونت روی آورده، و به همین دلیل کسالت بار می نماید. »[ ۱] هرچند نظرات نکوهندهٔ منتقدان در مورد این اثر بیشتر در اوایل قرن بیستم شکل گرفت، در حال حاضر این اثر به عنوان بزرگ ترینِ دستاوردهای بتهوون شناخته می شود. ایگور استراوینسکی در مورد آن گفته است: «قطعه ای کاملاً معاصر که تا ابد معاصر خواهد ماند. » وی معتقد است این اثر بزرگ ترین اثر موسیقایی تاریخ موسیقی است. [ ۲]
بتهوفن فوگ بزرگ را در اصل به عنوان موومان پایانیِ کوارتت زهی شماره ۱۳ اپوس ۱۳۰ تصنیف کرده بوده؛ ولی به خاطر طبیعت نامأنوس و دشواریِ اجرای آن، ناشرش، آرتاریا، از او خواست تا پایان ( فینالهٔ ) دیگری برای این کوارتت بسازد. بتهوفن به خاطر شخصیت سرسختش و نیز بی تفاوتی اش نسبت به نظر عموم مشهور بود، ولی در مقابل اصرار و پافشاری آرتاریا و دیگران تسلیم شد و این فوگ را جداگانه منتشر کرد ( با اپوس ۱۳۳ ) . یک سال بعد، یعنی در پاییز ۱۸۲۶، روندوی فینالهٔ فعلی را، که ملایم تر و وابستگی بیشتری به سایر موومان های کوارتت دارد، برای آن ساخت. امروزه اجراکنندگان این کوارتت، هر دو فیناله را برای آن اجرا می کنند.
اولین طرح های این فوگ در کنار مقدمهٔ کوارتت شمارهٔ ۱۵ در دفترچه های سال ۱۸۲۴ روی کاغذ آمده؛ یعنی پیش از تولد ایدهٔ خودِ کوارتت شمارهٔ ۱۳. ( شماره گذاری آخرین کوارتت های بتهوفن با تاریخ تنظیم آن ها نمی خوانَد. ایدهٔ کوارتت های شمارهٔ ۱۳ و ۱۵ تقریباً با هم در ذهن بتهوفن نشسته بودند و در کنار هم پیش رفته اند؛ ولی کوارتت ۱۳ را بیش از ۳ ماه پس از اتمام کوارتت شمارهٔ ۱۵ به اتمام رساند ) [ ۳]
wiki: فوگ بزرگ