فوگ ( به انگلیسی: Fugue ) واژه ای برگرفته از ریشه ای لاتین و به معنای فرار و ناپایداری است. مفهومِ فوگ در موسیقی، یک فرم با ساختاری کنترپوانتیک است که در دو یا چند صدا و بر اساسِ یک درونمایه ( سوژه ) ساخته می شود. سوژه در ابتدا به تنهایی و بدون همراهی معرفی می گردد، سپس مجدداً در تمامی قطعه با همراهی صداهای دیگر، بارها بازنوازی، تقلید و تکرار می شود. این تکرار و توالی هر بار در درجات و گام های متفاوتی به اجرا در می آید.
ساختار فوگ معمولاً دارای سه بخش اصلیِ گشایش ( اکسپوزیسیون ) ، بسط و گسترش و بازگشایش است. اکسپوزیسیون مهمترین بخش فوگ است که در دو نوعِ «فوگ تونال» و «فوگ رئال» ساخته می شود که پس از آن نوع سومی به نام «فوگ تقلیدی» نیز از آن استخراج می گردد. در ادامه و با استفاده از مدولاسیون، قالب های متفاوتی مانند: اپیزودها، کُنتر - اکسپوزیسیون ها، اِستِرتوها و غیره شکل می گیرد. به طور کلی بسط و گسترشِ سوژه و کنترسوژه است که به یک قطعۀ موسیقی در فرم فوگ، وحدت سراسری می بخشد. با این حال تعریف جامعی از فنِ فوگ امکان پذیر نیست و فوگ ها از نظرِ سبکِ آهنگسازان و دوره های زمانی با یکدیگر تفاوت دارند.
در موسیقی قرون وسطی، این اصطلاح به طور گسترده ای برای نشان دادنِ هر گونه اثر در سبک کانن بود، در دورهٔ رنسانس به نوعی سبک «موسیقی تقلیدی» یا ایمیتاسیون شناخته می شد. در قرن هجدهم به نام «فوگ» خوانده شد که به عنوان فرایندی کامل تر از پدیدهٔ «موسیقی تقلیدی» به حساب می آمد. پس از دورهٔ باروک و تکامل این سبک توسط آهنگسازانی چون باخ، پیچیدگی در سبک ها رو به افول نهاد و نقش فوگ در آثار کمرنگ شده و به جای آن فرم سونات در سمفونی ها رواج یافت. اما با این حال آهنگسازانی نظیر موتزارت، بتهوون و حتی آهنگسازان مدرنی چون شوستاکوویچ آثاری در این زمینه خلق کردند.
فوگ یا فوگا[ الف] از ریشه ای لاتین و کلمه ای قدیمی است و درلغت به معنی فرار، تعقیب، ناپایداری و پرواز ( از شاخه ای به شاخه ای پریدن ) است. این کلمه در آثار مصنّفان کهن نیز یافت می شود ولی با مفهومی که موسیقیدانان جدیدتر به کار برده اند متفاوت است. [ ۱] [ ۲]
اصطلاح فوگ به موسیقی قرون وسطی برمی گردد. فوگ ابتدا به نوعی کنترپوان تقلیدی از جمله کانن ها که امروزه به عنوان فرمی جدا شناخته می شود، نامیده می شد. [ ۳] از فوگ به عنوان یک اصطلاح در موسیقی برای اولین بار در سال ۱۳۳۰م، استفاده شد. زمانی که یک تئوریسین موسیقی به نام ژاکوب لیژ[ ب] ، یک اثر خود را به نام «موسیقی آینه ای» نوشت. [ ۴] فوگ از روش تقلید ظهور کرد، هنگامی که تکرار موسیقی از نت متفاوت دیگری شروع می شود. [ ۵] قبل از قرن شانزدهم، فوگ در اصل یک سبک بود، [ ۶] تا این تاریخ آثاری با تکنیک هایی شبیه فوگ نویسی در قطعات سازی و آوازی و فرم هایی چون فانتزیا، کاپریس، کانزونا[ پ] [ ت] و ریچرکار[ ث] [ ج] یافت می شود که تا قرن هجدهم، فوگ با ترکیبی از این فرم های متضاد تکامل یافت. [ ۱۰]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفساختار فوگ معمولاً دارای سه بخش اصلیِ گشایش ( اکسپوزیسیون ) ، بسط و گسترش و بازگشایش است. اکسپوزیسیون مهمترین بخش فوگ است که در دو نوعِ «فوگ تونال» و «فوگ رئال» ساخته می شود که پس از آن نوع سومی به نام «فوگ تقلیدی» نیز از آن استخراج می گردد. در ادامه و با استفاده از مدولاسیون، قالب های متفاوتی مانند: اپیزودها، کُنتر - اکسپوزیسیون ها، اِستِرتوها و غیره شکل می گیرد. به طور کلی بسط و گسترشِ سوژه و کنترسوژه است که به یک قطعۀ موسیقی در فرم فوگ، وحدت سراسری می بخشد. با این حال تعریف جامعی از فنِ فوگ امکان پذیر نیست و فوگ ها از نظرِ سبکِ آهنگسازان و دوره های زمانی با یکدیگر تفاوت دارند.
در موسیقی قرون وسطی، این اصطلاح به طور گسترده ای برای نشان دادنِ هر گونه اثر در سبک کانن بود، در دورهٔ رنسانس به نوعی سبک «موسیقی تقلیدی» یا ایمیتاسیون شناخته می شد. در قرن هجدهم به نام «فوگ» خوانده شد که به عنوان فرایندی کامل تر از پدیدهٔ «موسیقی تقلیدی» به حساب می آمد. پس از دورهٔ باروک و تکامل این سبک توسط آهنگسازانی چون باخ، پیچیدگی در سبک ها رو به افول نهاد و نقش فوگ در آثار کمرنگ شده و به جای آن فرم سونات در سمفونی ها رواج یافت. اما با این حال آهنگسازانی نظیر موتزارت، بتهوون و حتی آهنگسازان مدرنی چون شوستاکوویچ آثاری در این زمینه خلق کردند.
فوگ یا فوگا[ الف] از ریشه ای لاتین و کلمه ای قدیمی است و درلغت به معنی فرار، تعقیب، ناپایداری و پرواز ( از شاخه ای به شاخه ای پریدن ) است. این کلمه در آثار مصنّفان کهن نیز یافت می شود ولی با مفهومی که موسیقیدانان جدیدتر به کار برده اند متفاوت است. [ ۱] [ ۲]
اصطلاح فوگ به موسیقی قرون وسطی برمی گردد. فوگ ابتدا به نوعی کنترپوان تقلیدی از جمله کانن ها که امروزه به عنوان فرمی جدا شناخته می شود، نامیده می شد. [ ۳] از فوگ به عنوان یک اصطلاح در موسیقی برای اولین بار در سال ۱۳۳۰م، استفاده شد. زمانی که یک تئوریسین موسیقی به نام ژاکوب لیژ[ ب] ، یک اثر خود را به نام «موسیقی آینه ای» نوشت. [ ۴] فوگ از روش تقلید ظهور کرد، هنگامی که تکرار موسیقی از نت متفاوت دیگری شروع می شود. [ ۵] قبل از قرن شانزدهم، فوگ در اصل یک سبک بود، [ ۶] تا این تاریخ آثاری با تکنیک هایی شبیه فوگ نویسی در قطعات سازی و آوازی و فرم هایی چون فانتزیا، کاپریس، کانزونا[ پ] [ ت] و ریچرکار[ ث] [ ج] یافت می شود که تا قرن هجدهم، فوگ با ترکیبی از این فرم های متضاد تکامل یافت. [ ۱۰]
wiki: فوگ