فوکه وولف اف و ۱۹۰

فوکه - وولف اف و ۱۹۰ ( به آلمانی: Focke - Wulf Fw 190 ) یک هواگرد جنگنده تک باله تک سرنشین تک موتوره ساخت شرکت فوکه - وولف در آلمان بود که در جریان جنگ جهانی دوم در مدل ها مختلف به شکل انبوه تولید و به عنوان یکی از جنگنده های اصلی لوفت وافه به کار گرفته شد. علاوه بر جنگنده، امکان استفاده از اف و ۱۹۰ در نقش های دیگری شامل هواگرد شناسایی، جنگنده - بمب افکن، جنگنده شبانه و هواگرد تهاجمی وجود داشت.
عوامل وزارت هوانوردی رایش بر این عقیده بودند که در صورت وقوع درگیری نظامی غیرقابل اجتناب در آینده، یک گونه جنگنده برای لوفت وافه کافی نخواهد بود. آلمانی ها همچنین از طریق اطلاعاتی، از این موضوع آگاه بودند که سایر ابرقدرت ها نیز قصد دارند در نیروی هوایی خود دست کم دو گونه جنگنده نوین داشته باشند. [ ۲] بدین ترتیب، هواگرد اف و ۱۹۰ سال ۱۹۳۷ بنابر درخواست وزارت هوانوردی برای یک جنگنده رهگیر، در کنار ب اف ۱۰۹، توسط شرکت فوکه - وولف طراحی شد. در طراحی این هواگرد از موتور شعاعی ۱۸ سیلندر ب ام و ۱۳۹ که همچنان در حال توسعه بود، استفاده گردید. [ ۳] به هر صورت، انتقاداتی به استفاده از موتور شعاعی به جای موتور خطی در جنگنده ها وارد بود؛ چرا که ساختار موتور خطی پسار کمتری ایجاد می کرد و در نتیجه سرعت بیشتری حاصل می شد که در نزد بسیاری مهم ترین ویژگی یک جنگنده بود. [ ۴] از طرفی موتور شعاعی مانع دید مناسب خلبان هنگام برخاست و فرود می شد. [ ۵] با این حال در طرف مقابل موتور شعاعی وزن و پیچیدگی کمتر و نگهداری ساده تری داشت، به راحتی با هوا خنک می شد و در نمونه های جدید آن وضعیت آیرودینامیکی بهبود یافته بود. [ ۲] در کنار تمام این ها عملکرد هواگردهای هائی ۱۰۰ و هائی ۱۱۲ شرکت هاینکل که بنابر درخواست مشابهی طراحی شده بودند، راضی کننده نبود. در آخر، دو شرکت عمده تولید موتور خطی، یونکرس و دایملر - بنتس، نیز نمی توانستند در آینده نزدیک افزایش تولید داشته باشند و منطقی به نظر می سید با توجه به این مشکل به جای استفاده از یک موتور خطی در چند گونه هواگرد، جنگنده جدیدی با موتور شعاعی تولید شود. بدین ترتیب طرح اف و ۱۹۰ در نهایت به تأیید وزارت هوانوردی رسید و تابستان سال ۱۹۳۸ سفارش سه پیش نمونه صادر شد. [ ۶] اف و ۱۹۰ نخستین جنگنده تک باله لوفت وافه با موتور شعاعی بود. [ ۷]
فرایند جزئیات طرح ریزی به رهبری سرمهندس رودی بلازر انجام گرفت. [ ۸] پس از تکمیل ساخت نمونه چوبی، کار تولید پیش نمونه پائیز سال ۱۹۳۸ آغاز شد. اف و ۱۹۰ یک هواگرد تک باله بال پایین طُرّه ای با ساختاری تمام فلزی و شاسی نیمه یک پارچه بود. ارابه فرود آن کاملاً جمع می شد. خروجی بالای توان موتور خنک کاری آن را مسئله ساز می کرد. برای حل آن در توپی ملخ از یک پوشش ویژه استفاده شد که ورودی موتور را به گونه ای پوشش می داد[ ۶] که جریان هوای خنک کننده به درون آن افزایش و در عین حال نیروی پسار کاهش می یافت. جنس بدنه پیش نمونه از دورآلومین و سازه آن دو بخشی داشت. این بدنه از چهارده تکه تشکیل می شد شاه تیرهای طولی آن ها را تقویت می کردند. دو بخش بدنه جداگانه ساخته و سپس با میخ پرچ به یکدیگر متصل شد. بخش پشتی بدنه سه تکه، اطراف و پایین، داشت. زیر کف دو مخزن سوخت خود مسدودکننده به حجم ۵۲۴ لیتر بود. با تأکید بر امنیت خلبان، شیشه جلو یک قاب فولادی جوش شده بود که یک شیشه زرهی با ضخامت ۵۰ میلی متر در جلو و صفحات شیشه ای چندلایه در اطراف داشت. آسمانهٔ کشویی از قابی لوله ای با فلز سبک پوشیده از شیشه پلِکسی بود. یک صفحه زرهی به ضخامت ۱۲ میلی متر درون اتاقک پشت سر خلبان قرار داشت. علاوه بر این سه صفحه زرهی دیگر به ضخامت ۵ میلی متر هم پشت صندلی خلبان که خود ورقه فلزی ۸ میلی متری داشت، نصب شد. [ ۹]