فوهه
لغت نامه دهخدا
فوهة. [ ف َهََ ] ( ع اِ ) دهان. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
فوهة. [ ف ُوْ وَ هََ ] ( ع اِ ) شورش و غوغای مردم. || ازهم بریدگی مسلمانان به غیبت. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || شیر شیرین مزه. ( منتهی الارب ). و در این معنی گویند به قاف است. ( اقرب الموارد ). || دهانه کوچه. ( منتهی الارب ). || دهانه راه. || دهانه رودبار.( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || دهانه نهر. ( اقرب الموارد ). || اول هر چیزی. ج ، فوهات ، فوائه. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید