فوعه

لغت نامه دهخدا

( فوعة ) فوعة. [ ف َ ع َ ] ( ع اِ ) بوی خوش. || حرارت و تیزی زهر. || اول روز و شب. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

بپرس