فوظ

لغت نامه دهخدا

فوظ. [ ف َ ] ( ع اِ ) مرگ. ( منتهی الارب ). || ( مص ) مردن. ( منتهی الارب ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس