فوطه باف

لغت نامه دهخدا

فوطه باف. [ طَ / طِ ] ( نف مرکب )فوطه بافنده. آنکه فوطه بافد. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه فوطه بافد .

پیشنهاد کاربران

بپرس