فوسْکولو، اوگو (۱۷۷۸ـ۱۸۲۷)(Foscolo, Ugo)
نویسندۀ ایتالیایی. ونیزی میهن پرست پرشور که در کنار فرانسوی ها علیه متجاوزان اتریشی جنگید. سرخوردگی او از ناپلئون، الهام بخش رمان پُرطرفدارش، آخرین نامه های جاکوپو اورتیس (۱۸۰۲)، شد. با منظومۀ میهن پرستانه اش با نامگورها (۱۸۰۷)، که در قالب شعر سپید بود، مشهور شد. برخی دیگر از آثار او عبارت اند از تراژدی های سیاسی آژاکس (۱۸۱۱) و ریتچاردا (۱۸۱۲). فوسکولو در زانت به دنیا آمد و در اسپالاتو و ونیز تحصیل کرد. از ۱۷۹۶ افسر ارتش جمهوری هایی بود که سعی داشتند به ایتالیا وحدت بخشند. از ۱۸۰۴ تا ۱۸۰۶ در ارتش فرانسه خدمت کرد. در ۱۸۰۸ در دانشگاه پاویا معانی و بیان تدریس می کرد. نمایش نامۀ آژاکس حاکی از احساسات ضد ناپلئونی او بود؛ بنابراین تا سقوط ناپلئون در ۱۸۱۳ اجازۀ ورود به میلان نیافت. هنگامی که اتریشی ها دیگربار در ونیز به قدرت رسیدند، فوسکولو به سبب میهن دوستی به ناچار وطن را ترک کرد. او نخست به سوئیس و سپس، در حدود ۱۸۱۶، به انگلستان رفت و سال های آخر زندگیش را به همکاری با نشریات ادبی و تدریس زبان ایتالیایی پرداخت.
نویسندۀ ایتالیایی. ونیزی میهن پرست پرشور که در کنار فرانسوی ها علیه متجاوزان اتریشی جنگید. سرخوردگی او از ناپلئون، الهام بخش رمان پُرطرفدارش، آخرین نامه های جاکوپو اورتیس (۱۸۰۲)، شد. با منظومۀ میهن پرستانه اش با نامگورها (۱۸۰۷)، که در قالب شعر سپید بود، مشهور شد. برخی دیگر از آثار او عبارت اند از تراژدی های سیاسی آژاکس (۱۸۱۱) و ریتچاردا (۱۸۱۲). فوسکولو در زانت به دنیا آمد و در اسپالاتو و ونیز تحصیل کرد. از ۱۷۹۶ افسر ارتش جمهوری هایی بود که سعی داشتند به ایتالیا وحدت بخشند. از ۱۸۰۴ تا ۱۸۰۶ در ارتش فرانسه خدمت کرد. در ۱۸۰۸ در دانشگاه پاویا معانی و بیان تدریس می کرد. نمایش نامۀ آژاکس حاکی از احساسات ضد ناپلئونی او بود؛ بنابراین تا سقوط ناپلئون در ۱۸۱۳ اجازۀ ورود به میلان نیافت. هنگامی که اتریشی ها دیگربار در ونیز به قدرت رسیدند، فوسکولو به سبب میهن دوستی به ناچار وطن را ترک کرد. او نخست به سوئیس و سپس، در حدود ۱۸۱۶، به انگلستان رفت و سال های آخر زندگیش را به همکاری با نشریات ادبی و تدریس زبان ایتالیایی پرداخت.
wikijoo: فوسکولو،_اوگو_(۱۷۷۸ـ۱۸۲۷)