فوریت عرفی

[ویکی فقه] فوریت عرفی، فهم عرف از شتاب در امتثال امر مولا می باشد.
فوریت عرفی، از اقسام فور و تراخی و مقابل فوریت عقلی بوده و به معنای دیدگاه و فهم عرف از مفهوم فوریت امتثال امر مولا شتاب در به جا آوردن فرمان مولا و تعیین مقدار زمان و میزان شتاب مامور ( مکلف ) در به جا آوردن آن امر است.
مثال
برای مثال، اگر مولا به عبد خود بگوید: برایم آب بیاور، و عبد با چند دقیقه درنگ، به انجام خواسته مولا اقدام نماید، عرف کار وی را پسندیده و او را مطیع می داند، زیرا نزد عرف درنگ چند دقیقه ای تاخیر محسوب نمی شود. اما در فوریت عقلی، عقل می گوید مکلف باید در اولین فرصت ممکن، فرمان را اطاعت کند.
نکته
اصولیونی که در باب اوامر، به فوریت معتقد ند، فوریت عرفی را قصد می کنند نه عقلی، زیرا در خطاب های شرعی ، فهم عرفی ملاک است.