فواره تروی ( به ایتالیایی: Fontana di Trevi ) آبنمایی ست در منطقه تروی در رم ایتالیا. ارتفاع این فواره ۲۶ متر و عرض آن ۲۰ متر است. تروی بزرگترین فواره دوران باروک در رم و یکی از معروف ترین آبنماهای جهان است.
این آبنما که در محل تقاطع یک سه راه[ ۱] ( به ایتالیایی tre vie ) واقع شده، نقطه پایانی [ ۲] آکوا ورجینه امروزی ست. خود آکوا ورجینه حاصل احیای آکوا ویرگو ( یکی از قنات های باستانی رم ) است که وظیفه تأمین آب روم را بر عهده داشت. در سال ۱۹ پیش از میلاد مسیح و با کمک یک ( گفته می شود ) باکره، متخصصان رومی منبع آبی پاکیزه را در ۱۳ کیلومتری شهر رم شناسایی کردند. این صحنه در نمای امروزی آبنما به تصویر کشیده شده است. گرچه راه پایانی که به آن چشمه کشیده شد، به دلیل غیر مستقیم بودن، ۲۲ کیلومتر طول دارد. آکوا ویرگو آب را به حمام های آگریپا می رساند و تا چهارصد سال در خدمت روم بود. [ ۳] در زمان حصر روم ( ۵۳۸–۵۳۷ ) و برای از بین بردن زندگی شهری درآن، قنات ها تخریب می شدند و رومیان قرون وسطایی برای تأمین آب، ناچار به آب کشیدن از چاه های آلوده و رودخانه تیبر روی آوردند.
در سال ۱۶۲۹، پاپ اوربان هشتم که چشمه قبلی را به اندازه کافی هیجان انگیز نمی دید از جیان لورنزو برنینی می خواهد تا طراحی نوسازی های ممکن را انجام دهد. اما با درگذشت پاپ، این پروژه رها شد. گرچه پروژه برنینی هرگز ساخته نشد اما تأثیر بسیار وی بر روی آبنما هنوز قابل مشاهده است. یک طرح اولیه تأثیرگذار و جالب از پیترو دا کورتونا در موزه آلبرتینا در وین نگهداری می شود. همچنین طرح هایی از اوایل قرن هجدهم میلادی وجود دارند که بیشتر بدون امضا هستند.
در دوران باروک، رقابت برای طراحی ساختمان ها، آبنماها و حتی پله های اسپانیایی بالا می گریرد. در سال ۱۷۳۰، پاپ کلمنت دوازدهم مسابقه ای ترتیب داد که در آن نیکولا سالوی به آلساندرو گالیله می بازد اما واکنش به پیروزی یک نفر از فلورانس باعث شد تا سالوی برای انجام کار آبنما گمارده شود. [ ۴] کار در سال ۱۷۳۲ آغاز شد و در سال ۱۷۶۲ سال ها پس از مرگ سالوی تکمیل شد و پیترو براچی نیز اوکئانوس ( خدای تمامی آب ها ) را در مرکز طاقچه آبنما قرار داد.
پیش از مرگ سالوی در سال ۱۷۵۱، وی اطمینان حاصل می کند که نشان بی قواره یک آرایشگر لجوج، مجموعه را ضایع نمی کند. به همین دلیل او آن نشان را پشت آسو دی کوپپه ( آس جام ) پنهان کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین آبنما که در محل تقاطع یک سه راه[ ۱] ( به ایتالیایی tre vie ) واقع شده، نقطه پایانی [ ۲] آکوا ورجینه امروزی ست. خود آکوا ورجینه حاصل احیای آکوا ویرگو ( یکی از قنات های باستانی رم ) است که وظیفه تأمین آب روم را بر عهده داشت. در سال ۱۹ پیش از میلاد مسیح و با کمک یک ( گفته می شود ) باکره، متخصصان رومی منبع آبی پاکیزه را در ۱۳ کیلومتری شهر رم شناسایی کردند. این صحنه در نمای امروزی آبنما به تصویر کشیده شده است. گرچه راه پایانی که به آن چشمه کشیده شد، به دلیل غیر مستقیم بودن، ۲۲ کیلومتر طول دارد. آکوا ویرگو آب را به حمام های آگریپا می رساند و تا چهارصد سال در خدمت روم بود. [ ۳] در زمان حصر روم ( ۵۳۸–۵۳۷ ) و برای از بین بردن زندگی شهری درآن، قنات ها تخریب می شدند و رومیان قرون وسطایی برای تأمین آب، ناچار به آب کشیدن از چاه های آلوده و رودخانه تیبر روی آوردند.
در سال ۱۶۲۹، پاپ اوربان هشتم که چشمه قبلی را به اندازه کافی هیجان انگیز نمی دید از جیان لورنزو برنینی می خواهد تا طراحی نوسازی های ممکن را انجام دهد. اما با درگذشت پاپ، این پروژه رها شد. گرچه پروژه برنینی هرگز ساخته نشد اما تأثیر بسیار وی بر روی آبنما هنوز قابل مشاهده است. یک طرح اولیه تأثیرگذار و جالب از پیترو دا کورتونا در موزه آلبرتینا در وین نگهداری می شود. همچنین طرح هایی از اوایل قرن هجدهم میلادی وجود دارند که بیشتر بدون امضا هستند.
در دوران باروک، رقابت برای طراحی ساختمان ها، آبنماها و حتی پله های اسپانیایی بالا می گریرد. در سال ۱۷۳۰، پاپ کلمنت دوازدهم مسابقه ای ترتیب داد که در آن نیکولا سالوی به آلساندرو گالیله می بازد اما واکنش به پیروزی یک نفر از فلورانس باعث شد تا سالوی برای انجام کار آبنما گمارده شود. [ ۴] کار در سال ۱۷۳۲ آغاز شد و در سال ۱۷۶۲ سال ها پس از مرگ سالوی تکمیل شد و پیترو براچی نیز اوکئانوس ( خدای تمامی آب ها ) را در مرکز طاقچه آبنما قرار داد.
پیش از مرگ سالوی در سال ۱۷۵۱، وی اطمینان حاصل می کند که نشان بی قواره یک آرایشگر لجوج، مجموعه را ضایع نمی کند. به همین دلیل او آن نشان را پشت آسو دی کوپپه ( آس جام ) پنهان کرد.
wiki: فواره تروی