فواره

فواره ( به انگلیسی: Fountain ) به معنای منبع یا چشمه، مخزن تزئینی است که برای تخلیه آب استفاده می شود. همچنین ساختاری است که آب را برای یک جلوه تزئینی یا چشمگیر به هوا پرتاب می کند.
فواره ها در اصل صرفاً کاربردی بودند و به چشمه ها یا قناتها متصل بودند و برای تأمین آب آشامیدنی و آب برای استحمام و شستشوی ساکنان شهرها و روستاها استفاده می شدند. تا پایان قرن نوزدهم، بیشتر فواره ها با نیروی گرانش کار می کردند و به منبع آب بالاتر از فواره، مانند مخزن یا قنات نیاز داشتند تا جریان آب یا جت به هوا برود.
علاوه بر تأمین آب آشامیدنی، از فواره ها برای تزئین و تجلیل از سازندگان آن استفاده می شد. فواره های رومی با نقاب برنزی یا سنگی جانوران یا قهرمانان تزئین شده بودند. در قرون وسطی، طراحان باغ موری و مسلمان از فواره ها برای ساختن نسخه های مینیاتوری باغ های بهشتی استفاده می کردند. لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه از فواره های باغ ورسای برای نشان دادن قدرت خود بر طبیعت استفاده کرد. فواره های تزئینی باروک رم در قرن های ۱۷ و ۱۸ نقطه ورود قنات های بازسازی شده رومی را نشان می داد و پاپ هایی را که آنها را ساخته بودند تجلیل می کرد. [ ۱]
امروزه از فواره ها برای تزئین پارک ها و میدان های شهر استفاده می شود. احترام گذاشتن به افراد یا رویدادها؛ برای تفریح و سرگرمی یک پد آب پاش یا استخر اسپری به ساکنان شهر اجازه می دهد تا در تابستان وارد شوند، خیس شوند و خنک شوند. این فواره موزیکال فواره های متحرک آبی، نورهای رنگی و موسیقی ضبط شده را که توسط کامپیوتر کنترل می شود، برای جلوه های رؤیای ترکیب می کند. فواره ها نیز می توانند ابزار موسیقی باشند که با بستن یک یا چند جت آب آنها نواخته می شود. فواره های آشامیدنی، آب آشامیدنی تمیزی را در ساختمان های عمومی، پارک ها و فضاهای عمومی فراهم می کنند.
اندکی پس از گسترش اسلام، عرب ها باغ های معروف اسلامی را در شهر خود قرار دادند. باغ های اسلامی پس از قرن هفتم به طور سنتی توسط دیوارها محصور شده و برای نشان دادن بهشت طراحی شده اند. باغ های بهشتی به شکل صلیبی با چهار کانال نشان دهنده رودخانه های بهشتی، چهار بخش جهان را تقسیم می کردند. [ ۲] گاهی آب از چشمه ای در مرکز صلیب فوران می کند که نمایانگر چشمه یا چشمه سلسبیل است که در قرآن به عنوان منبع نهرهای بهشتی توصیف شده است. [ ۳]