فهرست کنت های طرابلس

این فهرستی است از کنت های طرابلس که از ۱۱۰۲ تا ۱۲۸۹ بر کنت نشین طرابلس فرمانروایی می کردند. در سراسر ۱۸۷ سال عمر این کنت نشین، ۱۲ کنت حکومت می کردند که در زمان غیبت و اسارت آنها نایبی انتخاب می شد. کنت نشین طرابلس آخرین دولت صلیبی بود که اراضی مقدس تأسیس شد؛ با پیروزی مسیحیان در نخستین جنگ صلیبی و تشکیل سه دولت کنت نشین ادسا، شاهزاده نشین انطاکیه و پادشاهی اورشلیم، ریموند سن ژیل — که یکی از فرماندهان برجسته حاضر در این جنگ بود — نتوانست در اورشلیم یا انطاکیه به قدرت برسد ولی ملتزم به پیمان خود با امپراتور بیزانس، آلکسیوس یکم، بود. پس از وفا به پیمان خود، [ ب] عازم دربار بیزانس شد و پس از آن در جنگ صلیبی سال ۱۱۰۱ شرکت جست. پس از بازگشت به اراضی مقدس، توانست کنترل طرطوس و جبیل را در ۱۱۰۲ در دست بگیرد اما در مسخر کردن طرابلس ناکام ماند. حکومت و میراث وی در اراضی مقدس منجر به درگیری و اختلاف فرمانده و پسرعمویش، ویلیام ژردان و پسرش، برتراند، شد. با این حال با حمایت بالدوین اول از برتراند و مرگ ویلیام، برتراند توانست طرابلس را در سال ۱۱۰۹ فتح و به عنوان مرکز حکومت خود انتخاب کند. در زمان جانشینان ریموند چهارم، کنت تولوز یعنی برتراند، پونس، ریموند دوم و ریموند سوم گسترهٔ کنت نشین طرابلس به بیشترین مساحت ممکن رسید. [ پ] این کنت نشین تقریباً تا ۱۱۸۷، به حالت موروثی در میان خاندان تولوز باقی ماند تا زمانی که ریموند به علت نداشتن وارث، پسر بوهموند سوم، شاهزاده انطاکیه، را به عنوان پسرخوانده و جانشین خود انتخاب کرد تا بدین ترتیب حکومت و قدرت طرابلس به خاندان پواتیه - انطاکیه منتقل شود. این کنت نشین تحت خاندان انطاکیه توانست تا سال ۱۲۹۸ دوام آورد تا آن که توسط ممالیک به رهبری منصور قلاوون تصرف شد. [ ۱] [ ۲]
کنت نشین طرابلس دربردارندهٔ یک ارباب نشین به مرکزیت بترون و شهرهایی همچون طرطوس، جبیل، عرقه، مرقب و حصن الاکراد بود. همچنین این کنت نشین به واسطه موقعیت جغرافیایی خود، در سواحل شرقی مدیترانه و در میان پادشاهی اورشلیم و شاهزاده نشین انطاکیه قرار گرفته بود. [ ت] ساختار و سازمان های کنت نشین طرابلس همچون ساختار و سازمان های فئودالی در غرب بود، به طوری که کنت طرابلس از پادشاه اورشلیم تبعیت می کرد. [ ۳] نظام جانشینی کنت نشین طرابلس، از ابتدا «موروثی» بود. براساس ساختار فئودالی، افرادی تحت نظر کنت ادسا صاحب مناصبی بودند و به کنت در اداره کنت نشین کمک می کردند: «صدراعظم» ( Chancellor ) که قاضی ( Chaplain ) کنت نشین نیز بود، به امور داخلی و مدنی می پرداخت؛ «پاسبان» ( Constable ) که کارکردی نظامی داشت؛ و «مارشال» که فرماندهٔ نیروهای نظامی بود. تعداد نیروهای نظامی محدود به بیست شوالیه و هزار تا سه هزار پیاده نظام بود. مالیات کنت نشین بر پایهٔ اموال و حقوق فئودالی و واردات و غنائم جنگی استوار شده بود. با این حال کنت در برهه هایی مجبور بود که برای جبران هزینه، برخی قلعه های خود را به شوالیه های مهمان نواز و معبد واگذار یا بفروشد. از سوی دیگر، اشراف پروانس مجلس بارون ها را در طرابلس تشکیل دادند تا در امور اجرایی کنت نشین به کنت یاری برسانند. همچنین بومیان این کنت نشین همچون سوری ها، یهودی ها و مارونی ها نیز با اشراف پروانسی همکاری می کردند. تاجران ایتالیایی ( به خصوص پیزایی ها و جنوایی ها ) در طرابلس و جبیل، با توجه به خدمات آنها، از آزادی بسیاری برخوردار بودند. [ ۱] [ ۴]