این مقاله انواع سیستم های فدرال را در کشورهای مختلف فهرست می کند.
• چکسلواکی تا این که جمهوری های چک و اسلواکی در سال ۱۹۹۳ از هم جدا شدند.
• جمهوری فدرال یوگسلاوی که در سال ۲۰۰۶ با اعلام استقلال مونتنگرو رسماً از بین رفت.
... [مشاهده متن کامل]
• قانون اساسی ۱۹۶۰ قبرس بر همین اساس بود؛ اما اتحاد یونانی ها و ترک ها به سرانجام نرسید.
• جمهوری متحد تانزانیا: شامل زنگبار و تانگانیکا
• جمهوری فدرال کامرون بین سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۲
بعد از پایان جنگ جهانی دوم چندین جنبش شروع به کار کرد که به دفاع از فدراسیون اروپا می پرداختند، جنبش هایی از قبیل اتحادیهٔ فدرالیست های اروپایی یا جنبش اروپایی ایجاد شده در سال ۱۹۴۸. آن سازمان ها در پروسهٔ وحدت اروپا اثرگذار بوده؛ اما هرگز قطعی و تعیین کننده نبودند. اگرچه فدرالیسم در هر دوی پیش نویس های معاهدهٔ ماستریخ و معاهدهٔ ایجاد یک قانون اساسی برای اروپا مورد اشاره قرار گرفت ولی هرگز به وسیلهٔ نمایندگان کشورهای عضو تصویب نشد. قوی ترین مدافعان فدرالیسم اروپایی، آلمان، ایتالیا، بلژیک و لوکزامبورگ بودند. در حالی که آن هایی که به لحاظ تاریخی بیشترین مخالفت را داشتند فرانسه و انگلستان بودند. سایر کشورها که هرگز به طور خاص برای معنای ویژه‍ای از حکومت در اروپا مبارزه نکردند به عنوان طرفدار فدرالیسم برشمرده شدند. بعضی به عنوان کشورهای همراه و همکار اتحادیه در نظر گرفته شدند از قبیل: اسپانیا، پرتغال، یونان و مجارستان.
امارات متحده عربی یک سلطنت مطلقه فدرال متشکل از شش خانواده حاکم امارات متحده عربی است که امیر هر یک از امارات پادشاه مطلق و امیر ابوظبی نیز رئیس امارات متحده عربی است.
فدرالیسم در آرژانتین نتیجه یک بحث طولانی مدت و چندین جنگ داخلی پس از انقلاب مه ۱۸۱۰ و متعاقباً استقلال در ۱۸۱۶ بود. چندین تلاش ناموفق برای ایجاد دولت های واحد و فدرال وجود داشت. با استقرار اولین قانون اساسی موفق و فعلی در سال ۱۸۵۳، این بحث پایان یافت و آرژانتین یک سیستم فدرال را پذیرفت.
در آن زمان هنوز چندین قلمرو تحت مدیریت فدرال وجود داشت که از آن زمان به بعد وضعیت استانی را به دست آوردند، آخرین آنها استان تیرا دل فوئگو در سال ۱۹۹۰ بود. شهر بوئنوس آیرس به عنوان مقر دولت فدرال در سال ۱۸۵۳ تأسیس شد و در سال ۱۸۸۰ تحت مدیریت فدرال قرار گرفت. این کشور تا اصلاحیه قانون اساسی در سال ۱۹۹۴ تحت کنترل مستقیم دولت فدرال باقی ماند که به موجب آن وضعیت خودمختار فعلی خود را به دست آورد که به آن درجه ای بسیار مشابه از خودمختاری استان ها می دهد.
• چکسلواکی تا این که جمهوری های چک و اسلواکی در سال ۱۹۹۳ از هم جدا شدند.
• جمهوری فدرال یوگسلاوی که در سال ۲۰۰۶ با اعلام استقلال مونتنگرو رسماً از بین رفت.
... [مشاهده متن کامل]
• قانون اساسی ۱۹۶۰ قبرس بر همین اساس بود؛ اما اتحاد یونانی ها و ترک ها به سرانجام نرسید.
• جمهوری متحد تانزانیا: شامل زنگبار و تانگانیکا
• جمهوری فدرال کامرون بین سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۲
بعد از پایان جنگ جهانی دوم چندین جنبش شروع به کار کرد که به دفاع از فدراسیون اروپا می پرداختند، جنبش هایی از قبیل اتحادیهٔ فدرالیست های اروپایی یا جنبش اروپایی ایجاد شده در سال ۱۹۴۸. آن سازمان ها در پروسهٔ وحدت اروپا اثرگذار بوده؛ اما هرگز قطعی و تعیین کننده نبودند. اگرچه فدرالیسم در هر دوی پیش نویس های معاهدهٔ ماستریخ و معاهدهٔ ایجاد یک قانون اساسی برای اروپا مورد اشاره قرار گرفت ولی هرگز به وسیلهٔ نمایندگان کشورهای عضو تصویب نشد. قوی ترین مدافعان فدرالیسم اروپایی، آلمان، ایتالیا، بلژیک و لوکزامبورگ بودند. در حالی که آن هایی که به لحاظ تاریخی بیشترین مخالفت را داشتند فرانسه و انگلستان بودند. سایر کشورها که هرگز به طور خاص برای معنای ویژه‍ای از حکومت در اروپا مبارزه نکردند به عنوان طرفدار فدرالیسم برشمرده شدند. بعضی به عنوان کشورهای همراه و همکار اتحادیه در نظر گرفته شدند از قبیل: اسپانیا، پرتغال، یونان و مجارستان.
امارات متحده عربی یک سلطنت مطلقه فدرال متشکل از شش خانواده حاکم امارات متحده عربی است که امیر هر یک از امارات پادشاه مطلق و امیر ابوظبی نیز رئیس امارات متحده عربی است.
فدرالیسم در آرژانتین نتیجه یک بحث طولانی مدت و چندین جنگ داخلی پس از انقلاب مه ۱۸۱۰ و متعاقباً استقلال در ۱۸۱۶ بود. چندین تلاش ناموفق برای ایجاد دولت های واحد و فدرال وجود داشت. با استقرار اولین قانون اساسی موفق و فعلی در سال ۱۸۵۳، این بحث پایان یافت و آرژانتین یک سیستم فدرال را پذیرفت.
در آن زمان هنوز چندین قلمرو تحت مدیریت فدرال وجود داشت که از آن زمان به بعد وضعیت استانی را به دست آوردند، آخرین آنها استان تیرا دل فوئگو در سال ۱۹۹۰ بود. شهر بوئنوس آیرس به عنوان مقر دولت فدرال در سال ۱۸۵۳ تأسیس شد و در سال ۱۸۸۰ تحت مدیریت فدرال قرار گرفت. این کشور تا اصلاحیه قانون اساسی در سال ۱۹۹۴ تحت کنترل مستقیم دولت فدرال باقی ماند که به موجب آن وضعیت خودمختار فعلی خود را به دست آورد که به آن درجه ای بسیار مشابه از خودمختاری استان ها می دهد.
