فهرست پادشاهان اورشلیم

پادشاهان اورشلیم از سال ۱۰۹۹ تا ۱۲۹۱ در اینجا فهرست شده اند. در سراسر ۲۰۰ سال پادشاهی اورشلیم، یک محافظ، ۱۸ پادشاه و ۵ ملکه حکومت می کردند که برخی از ملکه ها مستقیماً حکومت کرده و برخی دیگر نائب حکومت تا رسیدن فرزندانشان به سن قانونی بودند. پادشاهی اورشلیم پس از پایان یافتن نخستین جنگ صلیبی در سال ۱۰۹۹ توسط گادفری بوین در کرانه شرقی دریای مدیترانه در سرزمین شام تأسیس شد. این پادشاهی توانست تقریباً حدود ۲۰۰ سال، از ۱۰۹۹ تا ۱۲۹۱ باقی بماند تا اینکه آخرین پایگاه این پادشاهی در عکا، توسط ممالیک تصرف شد. تاریخ این پادشاهی را می توان به دو بخش تقسیم نمود: دوره نخست که به نخستین پادشاهی اورشلیم معروف است از سال ۱۰۹۹ تا ۱۱۸۷ طول کشید و در نهایت با پیروزی صلاح الدین ایوبی بر صلیبیون و از دست رفتن اورشلیم، پایتخت به عکا انتقال یافت. این پادشاهی پس از جنگ صلیبی سوم، در عکا مجدداً باز تأسیس شد. دوره دوم پس از جنگ صلیبی ششم و توافق امپراتور فریدریش دوم با ایوبیان و بازپس گیری اورشلیم طی معاهده و قرادادی تا زمان حمله خوارزمشاهیان به اورشلیم که به دومین پادشاهی اورشلیم یا پادشاهی عکا مشهور است. [ ۱]
پس از تشکیل پادشاهی اورشلیم، قلمروهای تقسیم شده بین فرماندهان صلیبی به صورت مجموعه ارباب نشین های فئودالی ( همچون کنت نشین ادسا و کنت نشین طرابلس ) تحت حاکمیت یک پادشاه درآمدند که این شیوه در دوره جانشینان گادفری بوین نیز ادامه یافت. دولت صلیبی اورشلیم چهار ارباب نشین اصلی صیدا، جلیل، یافا و ماورای اردن، شامل کرک و شوبک را به همراه دوازه واسال کوچک لدُ، نابلس، الخلیل، حیفا، بیسان، آرسوف، قیمون، تورون و بانیاس، اسکندرونه، داروم، بیروت و قیساریه که بزرگ ترین آنها بود، شامل می شد. این مجموعه همگی تابع مستقیم پادشاه اورشلیم بودند. پادشاه چند شهر را مستقیماً خود اداره می کرد و املاکش را برای خود می دانست. این شهرها به یک روایت اورشلیم، عکا، نابلس، پس از مدتی داروم بودند و به روایتی دیگر، افزون بر آنها، شهر صور را نیز شامل می شد. و قطعات دوازده گانه مزبور نیز غالباً به صورت موروثی اداره می شدند. [ ۲] [ ۳]
پادشاه از کمک و حمایت چندین صاحب منصب کشوری استفاده می برد که وی را در امر اداره پادشاهی یاری می رساندند. بدین ترتیب همان شیوه حکومتی رایج در حکومت های فئودال اروپا نیز در پادشاهی تازه تأسیس اورشلیم پیاده و اجرایی شد. نظام پادشاهی در اورشلیم تاحدودی هم انتخابی[ الف] و هم ارثی[ ب] بود. با این حال با شکل گیری خاندان سلطنتی در دوره اوج قدرت پادشاهی اورشلیم، شیوه ای مشخص برای جانشینی پدید آمد. با وجود این مسئله، پادشاه هنوز توسط دادگاه عالی ( Haute Cour ) انتخاب یا حداقل حکومت وی تأیید و به رسمیت شناخته می شد. پادشاه براساس اولی بین برابرها ( پریموس اینتر پارس: Primus Inter Pares ) شناخته می شد و در غیاب پادشاه وظایف وی برعهده مباشر بود. همچنین پادشاه ریاست دربار، فرماندهی کل قوا، مسئولیت ادرات مرکزی و حق تعیین همسر برای زنانی که وارث اربابان می شدند را بر عهده داشت. [ ۴] [ ۵]