فهرست نخست وزیران فرانسه

رئیس دولت فرانسه از سال ۱۹۵۹ نخست وزیر فرانسه نامیده می شود. میشل دبره اولین مقام منصوب در جمهوری پنجم شد. در دوره های قبلی تاریخ، رئیس دولت فرانسه با عناوین مختلفی شناخته می شد. همانطور که در دموکراسی های اروپایی دوره ۱۸۱۵ - ۱۹۵۸ رایج بود ( بازسازی بوربون و پادشاهی ژوئیه، دوم، سوم و جمهوری چهارم و همچنین رژیم ویشی، رئیس دولت، رئیس جمهور شورای وزیران نامیده می شد که به طور کلی به رئیس شورا مخفف می شود. این را نباید با دفتر منتخب رئیس جمهور فرانسه که نخست وزیر را به عنوان رئیس دولت منصوب می کند، اشتباه گرفت.
تحت پادشاهی فرانسه، هیچ عنوان رسمی برای رهبر دولت وجود نداشت. با این وجود، وزیران ارشد ( "وزرای اصلی" ) برخی از پادشاهان فرانسه "دفاکتو" دولت را رهبری می کردند.
در طول جمهوری اول، ترتیبات حکومت به طور مکرر تغییر کرد:
• کنوانسیون ملی فرانسه ( ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ – ۲ نوامبر ۱۷۹۵ )
• ژروم پیتون دو ویلنوو به عنوان رئیس کنوانسیون ملی ( ۲۲ سپتامبر ۱۷۹۲ – ۲ ژوئن ۱۷۹۳ )
• ماکسیمیلیان روبسپیر به عنوان رئیس کنوانسیون ملی ( ۴ ژوئن ۱۷۹۳ – ۲۷ جولای ۱۷۹۴ )
• ژان ژاک رجیس د کامباکرس به عنوان رئیس کنوانسیون ملی ( ۷ اکتبر ۱۷۹۴ – ۲۰ آوریل ۱۹۹۵ )
• امانوئل ژوزف سیس به عنوان رئیس کنوانسیون ملی ( ۲۰ آوریل ۱۷۹۵ – ۲۶ اکتبر ۱۷۹۵ )
• پل باراس به عنوان رئیس دیرکتوار
• ناپلئون بناپارت به عنوان اولین کنسولگر فرانسه
ناپلئون به عنوان امپراتور، هم رئیس کشور و هم رئیس دولت بود.
ناپلئون بناپارت به عنوان امپراتور، هم رئیس کشور و هم رئیس دولت بود. پس از برکناری ناپلئون، پسرش ناپلئون دوم امپراتور نام گرفت. این قانون اسمی بود و ناپلئون دوم در تمام مدت سلطنت اسمی خود در اتریش باقی ماند.
احزاب سیاسی:
            مستقل             اورلئانیست             دکترینرها/حزب جنبش             حزب مقاومت
تا سال ۱۹۴۲، مارشال فیلیپ پتن به عنوان رئیس دولت و رئیس جمهور اسمی شورای وزیران خدمت می کرد: معاون رئیس شورای وزیران "دفاکتو" رئیس دولت بود. از سال ۱۹۴۲، پتن، رئیس کشور باقی ماند، اما پیر لاوال رئیس دولت شد.