فهرست شاهزادگان انطاکیه

فهرست شاهزادگان انطاکیه شاهزادگان انطاکیه که از سال ۱۰۹۸ تا ۱۲۶۸ بر شاهزاده نشین انطاکیه فرمانروایی می کردند را شامل می شود. در سراسر ۱۷۰ سال این شاهزاده نشین، ۱۰ شاهزاده حکومت می کردند که برای برخی از آنها تا زمان رسیدن به سن قانونی یا غیبت و اسارت آنها نایبی انتخاب می شد. شاهزاده نشین انطاکیه در حین نخستین جنگ صلیبی و پس از فتح انطاکیه در سال ۱۰۹۸ توسط بوهموند یکم در کرانه شرقی دریای مدیترانه به محوریت شهر انطاکیه تأسیس شد. این شاهزاده نشین توانست ۱۷۰ سال، از ۱۰۹۸ تا ۱۲۶۸ باقی بماند تا آن که مرکز این دولت در سال ۱۲۶۸ توسط ممالیک تصرف شد. تاریخ این شاهزاده نشین را می توان به چهار دوره تقسیم کرد: دوره نخست، «دورهٔ حفظ استقلال در مقابل امپراتوری بیزانس» است که با توجه به دعوی امپراتوران بیزانس، شاهزادگان انطاکیه در تلاش بودند که از استقلال و تمامیت ارضی خود دفاع کنند. [ ب] دورهٔ دوم، «دروهٔ مناسبت سیاسی با همسایگان مسلمان» است که شاهزادگان انطاکیه برای بسط یا حفظ قلمرو با دانشمندیان، سلجوقیان روم، زنگیان و ایوبیان درگیر شدند؛ با سقوط کنت نشین ادسا به دست زنگیان در سال ۱۱۴۴ و پیروزی صلاح الدین ایوبی بر پادشاهی اورشلیم در دهه ۱۱۸۰، این شاهزاده نشین تحت فشار حملات مسلمانان قرار گرفت اما توانست با توافقات سیاسی با دولت های مسلمان، بقایای خود را تضمین کند. [ پ] دورهٔ سوم نیز «دورهٔ درگیری با پادشاهی ارمنی کیلیکیه» بود که مهم ترین خروجی و اوج آن جنگ جانشینی انطاکیه بود که با ازدواج بوهموند ششم و سیبلا، شاهزاده ارمنستان در سال ۱۲۵۴، درگیری میان آنها به پایان رسید. و دوره آخر، «دوره مقاومت در مقابل ممالیک» بود؛ شاهزادگان انطاکیه در این دوره ضمن متحد شدن با مغولان، درصدد حفظ و حتی گسترش قلمروی خود برآمدند اما با شکست مغولان در نبرد عین جالوت و آغاز موج جدید حملات ممالیک علیه قلمروهای صلیبی در زمان بیبرس، سرانجام در سال ۱۲۶۸ عمر این دولت با سقوط انطاکیه به سر آمد. [ ۱]
شاهزاده نشین انطاکیه مشتمل بر یک ارباب نشین سون به مرکزیت قلعه سون[ ت] و شهرهایی همچون سرمدا و بلاتانوس می شد. [ ث] همچنین این شاهزاده نشین شامل شهرهای تجاری و مستحکمی همچون لاذقیه، اسکندرون، جبله و حارم می شد که همگی تابع مستقیم شاهزاده بودند. [ ۲]
ساختار و سازمان های شاهزاده نشین انطاکیه در ابتدا همچون ساختار و سازمان های پادشاهی اورشلیم و دیگر کنت نشین ها بود اما در قرن ۱۳ میلادی، صلیبیون انطاکیه ـ که بیشتر نورماندی ها بودند ـ ساختارها و سازمان ها را با توجه به آداب ورسوم محلی و با استفاده از قوانین خاص به نام آسیز انطاکیه ( مجمع القوانین انطاکیه ) تشکیل دادند. شاهزاده از اعلام رسمی ولایت پادشاه اورشلیم خودداری می کرد، هرچند در برخی موارد پادشاهان اورشلیم برای حفظ انطاکیه مجبور به دخالت در امور این شاهزاده نشین می شدند. برعکس کنت نشین های ادسا و طرابلس، شاهزاده انطاکیه از استقلال سیاسی برخودار بود. نظام شاهزاده نشین در انطاکیه «ارثی» بود که در برهه ای همچون جنگ جانشینی انطاکیه، اختلافات دورنی بر جانشینی پدید آمد. در ساختار سیاسی انطاکیه، سازمان های قضایی نقش مهمی در امور انطاکیه داشتند به نحوی که فرماندهان کل ارتش و همچنین مباشران دادگستری ( سنشال؛ Seneschal ) قدرت را در دست داشتند. درآمدهای شاهزاده نشین که تحت اداره دبیرخانه یا دیوان بود، از راه املاک و مالیات های دریافتی از سوری ها و حق گمرگ مالیات های تاجران و اصناف تأمین می شد. [ ۳]