دوره صفوی یکی از مهم ترین دوران های تاریخی ایران به شمار می آید، زیرا با گذشت حدود ۹۰۰ سال پس از سقوط شاهنشاهی ساسانی؛ یک پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. این دوره یکی از سه مرحله دوران طلایی اسلام و دوره اوج تمدن اسلامی است و یکی از امپراتوری های باروت به شمار می رود. این پادشاهی توسط شاه اسماعیل یکم بنیان گذاری شد و در نهایت با سقوط شاه سلطان حسین در اصفهان در سال ۱۷۲۲ میلادی فروپاشید. البته احترام صفویان در میان مردم حتی پس از سلطان حسین نیز پابرجا ماند و حکمرانان بعدی ایران با انتساب خود به نوادگان صفوی مشروعیت سازی می کردند. آخرین پادشاه صفوی، شاه اسماعیل سوم ( نوهٔ دختری سلطان حسین ) بود که در ۱۷۵۰ میلادی توسط ابوالفتح خان بختیاری، کریم خان زند و علیمردان خان بختیاری در اصفهان به شاهی برگزیده شد و تا ۱۷۷۳ میلادی شاه صوری ایران محسوب می شد و از احترام برخوردار بود. برهمین اساس کریم خان زند خود را «وکیل» وی می نامید.
... [مشاهده متن کامل]
صفویان، آیین شیعه را مذهب رسمی ایران قرار دادند. روش فرمانروایی صفوی تمرکزگرا و نیروی مطلقه ( در دست شاه ) بود. پس از ساختن پادشاهی صفویه، ایران اهمیتی بیشتر پیدا کرده و از ثبات و یکپارچگی برخوردار گردیده و در زمینهٔ جهانی نام آور شد. در این دوره روابط ایران و کشورهای اروپایی به دلیل دشمنی امپراتوری عثمانی با صفویان و نیز جریان های بازرگانی، ( به ویژه داد و ستد ابریشم از ایران ) گسترش فراوانی یافت. در دوره صفوی ( به ویژه نیمه نخست آن ) ، جنگ های بسیاری میان ایران با امپراتوری عثمانی در غرب و با ازبکها در شرق کشور رخ داد که علت این جنگ ها جریان های زمینی و دینی بود. ایران در دوره صفوی در زمینه مسائل نظامی، فقه شیعه و هنر ( معماری، خوشنویسی، و نقاشی ) پیشرفت شایانی نمود.
صفویان همواره از لقب شاه پیش از اسم خود استفاده می کردند که نشان دهنده قدرت معنوی و دنیوی پادشاه بود. علاوه بر این از لقب هایی مانند شاهنشاه، سلطان بر سلاطین، خاقان، صاحبقران نیز استفاده می کردند، شاهنشاه لقبی بود که پادشاهان این سلسله را به پادشاهی های باستانی مرتبط می کرد و می توانستند بر تمامی اراضی متعلق به ایران ادعای سلطنت کنند، خاقان و بهادرخان نیز لقبی بود که بعد از حمله مغول در ایران رواج پیدا کرده بود و استفاده از آن نیز نوعی مشروعیت داشت.
... [مشاهده متن کامل]
صفویان، آیین شیعه را مذهب رسمی ایران قرار دادند. روش فرمانروایی صفوی تمرکزگرا و نیروی مطلقه ( در دست شاه ) بود. پس از ساختن پادشاهی صفویه، ایران اهمیتی بیشتر پیدا کرده و از ثبات و یکپارچگی برخوردار گردیده و در زمینهٔ جهانی نام آور شد. در این دوره روابط ایران و کشورهای اروپایی به دلیل دشمنی امپراتوری عثمانی با صفویان و نیز جریان های بازرگانی، ( به ویژه داد و ستد ابریشم از ایران ) گسترش فراوانی یافت. در دوره صفوی ( به ویژه نیمه نخست آن ) ، جنگ های بسیاری میان ایران با امپراتوری عثمانی در غرب و با ازبکها در شرق کشور رخ داد که علت این جنگ ها جریان های زمینی و دینی بود. ایران در دوره صفوی در زمینه مسائل نظامی، فقه شیعه و هنر ( معماری، خوشنویسی، و نقاشی ) پیشرفت شایانی نمود.
صفویان همواره از لقب شاه پیش از اسم خود استفاده می کردند که نشان دهنده قدرت معنوی و دنیوی پادشاه بود. علاوه بر این از لقب هایی مانند شاهنشاه، سلطان بر سلاطین، خاقان، صاحبقران نیز استفاده می کردند، شاهنشاه لقبی بود که پادشاهان این سلسله را به پادشاهی های باستانی مرتبط می کرد و می توانستند بر تمامی اراضی متعلق به ایران ادعای سلطنت کنند، خاقان و بهادرخان نیز لقبی بود که بعد از حمله مغول در ایران رواج پیدا کرده بود و استفاده از آن نیز نوعی مشروعیت داشت.
