دانشگاه های علوم پزشکی در ایران دانشگاه هایی هستند که در آن ها رشته های گروه پزشکی تدریس می شود و زیر نظر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران فعالیت می کنند. این دانشگاه ها علاوه بر وظیفهٔ اصلی خود که آموزش و تربیت نیروی انسانی در رده های مختلف گروه پزشکی است، متولی بهداشت و سلامت در منطقهٔ تحت پوشش خود هستند و بر امور مؤسسات درمانی تابعه از جمله بیمارستان ها، مراکز بهداشتی درمانی شهری و روستایی، خانه های بهداشت و پایگاه های اورژانس نظارت می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
سابقهٔ آموزش پزشکی در ایران به زمان تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی بازمی گردد. رشتهٔ پزشکی یکی از رشته های اولیهٔ این مؤسسه بود. در سال ۱۲۹۷، بخش هایی از دارالفنون که مرتبط به پزشکی بود از آن جدا شد و «مدرسهٔ طب» نام گرفت. در همین دوره، به خصوص از سال ۱۳۰۷، آموزش پزشکی نظم و قوام بیشتری پیدا کرد و به دوره های آموزشی «علوم پایه» و «بالینی» تقسیم شد. مدرسهٔ طب در نهایت در سال ۱۳۱۳ با تأسیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در آن ادغام شد. دانشکده های پزشکی شیراز، اصفهان و تبریز در سال ۱۳۲۵ تأسیس شدند و در سال ۱۳۲۸ نیز دانشکده پزشکی مشهد شروع به کار کرد. دانشکده های علوم پزشکی ملی ( شهید بهشتی فعلی ) ، اهواز، ارتش، شاهنشاهی ( ایران فعلی ) ، کرمانشاه، ساری، همدان، ارومیه، کرمان، جهرم و فسا تا پیش از وقوع انقلاب اسلامی تأسیس شدند.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ و تغییر در بافت وزارتخانه ها در ایران، در سال ۱۳۶۵، تشکیلات آموزش رشته های علوم پزشکی از وزارت علوم و آموزش عالی منفک شد و با وزارت بهداری آن زمان ادغام گردید. این مجموعهٔ جدید تحت عنوان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به کار خود ادامه داد. دانشگاه های جامع کشور نیز به تبع آن به تدریج به دو مؤسسهٔ مستقل با مدیریت جداگانه منفک شدند که یکی از آن ها که مربوط به حوزه های علوم پزشکی بود، «دانشگاه علوم پزشکی» نام گرفت. فرآیند تأسیس دانشکده های علوم پزشکی که با وقوع انقلاب اسلامی متوقف شده بود، در سال ۱۳۶۱ با تأسیس دانشکده های علوم پزشکی در شاهرود و رفسنجان از سر گرفته شد و عمدهٔ دانشکده های علوم پزشکی کشور از همان سال تا پایان دههٔ ۱۳۶۰ تأسیس شدند.
در حال حاضر ۵۱ دانشگاه و ۱۶ دانشکدهٔ علوم پزشکی دولتی و ۹۶ واحد مجری علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد در کشور فعال هستند. بر اساس آماری در سال ۱۳۹۵، حدود ۲۵۰ هزار دانشجوی علوم پزشکی تحصیل می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
سابقهٔ آموزش پزشکی در ایران به زمان تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی بازمی گردد. رشتهٔ پزشکی یکی از رشته های اولیهٔ این مؤسسه بود. در سال ۱۲۹۷، بخش هایی از دارالفنون که مرتبط به پزشکی بود از آن جدا شد و «مدرسهٔ طب» نام گرفت. در همین دوره، به خصوص از سال ۱۳۰۷، آموزش پزشکی نظم و قوام بیشتری پیدا کرد و به دوره های آموزشی «علوم پایه» و «بالینی» تقسیم شد. مدرسهٔ طب در نهایت در سال ۱۳۱۳ با تأسیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در آن ادغام شد. دانشکده های پزشکی شیراز، اصفهان و تبریز در سال ۱۳۲۵ تأسیس شدند و در سال ۱۳۲۸ نیز دانشکده پزشکی مشهد شروع به کار کرد. دانشکده های علوم پزشکی ملی ( شهید بهشتی فعلی ) ، اهواز، ارتش، شاهنشاهی ( ایران فعلی ) ، کرمانشاه، ساری، همدان، ارومیه، کرمان، جهرم و فسا تا پیش از وقوع انقلاب اسلامی تأسیس شدند.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ و تغییر در بافت وزارتخانه ها در ایران، در سال ۱۳۶۵، تشکیلات آموزش رشته های علوم پزشکی از وزارت علوم و آموزش عالی منفک شد و با وزارت بهداری آن زمان ادغام گردید. این مجموعهٔ جدید تحت عنوان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به کار خود ادامه داد. دانشگاه های جامع کشور نیز به تبع آن به تدریج به دو مؤسسهٔ مستقل با مدیریت جداگانه منفک شدند که یکی از آن ها که مربوط به حوزه های علوم پزشکی بود، «دانشگاه علوم پزشکی» نام گرفت. فرآیند تأسیس دانشکده های علوم پزشکی که با وقوع انقلاب اسلامی متوقف شده بود، در سال ۱۳۶۱ با تأسیس دانشکده های علوم پزشکی در شاهرود و رفسنجان از سر گرفته شد و عمدهٔ دانشکده های علوم پزشکی کشور از همان سال تا پایان دههٔ ۱۳۶۰ تأسیس شدند.
در حال حاضر ۵۱ دانشگاه و ۱۶ دانشکدهٔ علوم پزشکی دولتی و ۹۶ واحد مجری علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد در کشور فعال هستند. بر اساس آماری در سال ۱۳۹۵، حدود ۲۵۰ هزار دانشجوی علوم پزشکی تحصیل می کنند.
