فهرست تلفات فرمول یک

این فهرست از تلفات فرمول یک، رانندگانی را که در طول یکی از رویدادهای مسابقات جهانی فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی ( فیا ) ( شامل مراحل تمرین، تعیین خط و مسابقه ) کشته شده اند، و رانندگانی که در حین راندن خودروهای فرمول یک مدرن یا قدیمی در خارج از مسابقات جهانی کشته شده اند را در بر می گیرد. مارشال های پیست و سایر حاضرین در مسابقات که در نتیجهٔ این حوادث کشته شده اند در اینجا فهرست نشده اند. پنجاه و دو راننده بر اثر حوادثی که در طول یک رویداد مسابقات جهانی فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی رخ داده اند، یا در حال راندن یک خودروی فرمول یک در رویدادی خارج از مسابقات جهانی، کشته شده اند، که نخستین آن ها کامرون ارل در سال ۱۹۵۲ بوده است. سی و دو نفر از این رانندگان بر اثر حادثه ای در یک گراند پری آخر هفته، که بخشی از مسابقات جهانی بوده، هفت نفر از آن ها در مراحل آزمایشی و دوازده نفر از آن ها در رویدادهای غیر قهرمانی فرمول یک کشته شده اند. پیست اتومبیل رانی ایندیاناپلیس بیشترین تعداد تلفات را به خود اختصاص داده است؛ در دورانی که مسابقات ایندیاناپلیس ۵۰۰ بخشی از مسابقات قهرمانی جهان بود، هفت راننده در این پیست کشته شدند. پانزده راننده در دههٔ ۱۹۵۰، چهارده راننده در دههٔ ۱۹۶۰، دوازده نفر در دههٔ ۱۹۷۰، چهار نفر در دههٔ ۱۹۸۰، و دو راننده در دههٔ ۱۹۹۰ جان خود را از دست دادند. پس از مرگ آیرتون سنا و رولند راتزنبرگر در روزهای متوالی در فصل ۱۹۹۴، و تا پیش از مرگ ژول بیانچی در سال ۲۰۱۵ بر اثر جراحات وارده در جایزه بزرگ ژاپن ۲۰۱۴، برای مدت بیش از ۲۰ سال هیچ راننده ای در طول رویدادهای مسابقات قهرمانی جهان کشته نشده بود، [ ۱] اگرچه در سال های میان این دو حادثه، سه رانندهٔ دیگر نیز در حال رانندگی با خودروهای سابق فرمول یک ( دو خودرو از دههٔ ۱۹۶۰، و یک خودرو از دههٔ ۱۹۹۰ ) در مسابقات خودروهای قدیمی و سایر رویدادهایی غیر مرتبط با مسابقات گراند پری قهرمانی جهان کشته شدند. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
دو نفر از قهرمانان فرمول یک در حال مسابقه دادن یا تمرین برای مسابقه کشته شده اند: جوهن رایندت در سال ۱۹۷۰، و آیرتون سنا در سال ۱۹۹۴. رایندت تنها راننده ای است که پس از مرگ برندهٔ مقام قهرمانی شده است. [ ۵]
↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰، مسابقه ایندیاناپلیس ۵۰۰ بخشی از مسابقات قهرمانی رانندگان جهان بود. [ ۷] ↑ آیولو یک روز پس از تصادف خود، در ۱۷ مهٔ ۱۹۵۵ درگذشت. [ ۱۱] ↑ لوییس - اوانز ۶ روز پس از تصادف خود، در ۲۵ اکتبر ۱۹۵۸ بر اثر شدت سوختگی درگذشت. [ ۸] ↑ آنسر پانزده روز پس از تصادف خود، در ۱۷ مهٔ ۱۹۵۹ بر اثر شدت سوختگی درگذشت. [ ۸] ↑ بریستو و استیسی در تصادف های جداگانه کشته شدند. [ ۸] ↑ کابیانکا که به علت نقص فنی قادر به کاهش سرعت خودروی خود نبود، از میان یک دروازهٔ باز وارد جادهٔ عمومی شد و با چندین خودروی دیگر برخورد کرد. او به همراه سه نفر دیگر در این حادثه کشته شد. [ ۱۵] ↑ خودروی فون تریپس که با خودروی جیم کلارک برخورد کرده بود، از مسیر اصلی پیست خارج شد و همزمان که در هوا در حال چرخیدن بود، با یک حصار سیمی و افرادی که پشت آن تجمع کرده بودند برخورد کرد. فون تریپس، که از خودرو به بیرون پرتاب شده بود، به همراه پانزده تماشاچی در این حادثه کشته شد. [ ۱۶] ↑ گودین دی بوفورت یک روز پس از تصادف خود، در ۲ اوت ۱۹۶۴ درگذشت. [ ۱۹] ↑ تیلور سی و دو روز پس از تصادف خود، در ۸ سپتامبر ۱۹۶۶ بر اثر سوختگی ۵۰ درصدی درگذشت. [ ۲۰] ↑ باندینی سه روز پس از تصادف خود، در ۱۰ مهٔ ۱۹۶۷ درگذشت. [ ۲۱] ↑ پس از آنکه یکی از تایرهای خودروی دونوهو پنچر شد، او به سمت حصارهای نگهدارنده و چندین بیلورد تبلیغاتی و یک پست پشتیبانی، که احتمالاً به کلاه ایمنی او برخورد کرده بود، منحرف شد. او به همراه مانفرد شالر، یکی از مارشال های پیست که مورد اصابت قطعات پرت شدهٔ خودرو قرار گرفته بود، دو روز پس از حادثه در ۱۹ اوت ۱۹۷۵ درگذشت. [ ۳۱] ↑ پرایس، به همراه فردریک جانسن فن وورن، که یک مارشال ایمنی داوطلب نوجوان بود، هنگامی که جانسن فن وورن برای خاموش کردن یک آتش در حال عبور از میانهٔ پیست بود، با سرعت بالا با یکدیگر برخورد کردند و هر دو کشته شدند. [ ۳۲] ↑ مک گوایر که بواسطهٔ یک نقص فنی مکانیکی کنترل خودروی خود را از دست داده بود، با یکی از جایگاه های مارشال ها برخورد کرد. او به همراه جان تورپ، یکی از مارشال های میدان مسابقه کشته شد. [ ۳۳] ↑ پیترسن یک روز پس از تصادف خود، در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۸ بر اثر آمبولی چربی در بیمارستان درگذشت. [ ۳۴] ↑ دو آنجلیس یک روز پس از تصادف خود در ۱۵ مهٔ ۱۹۸۶ درگذشت. [ ۳۸] ↑ داوسون - دیمر در خط پایان با یک ستون چوبی برخورد کرد. این حادثه منجر به کشته شدن یکی از مارشال ها به نام اندرو کارپنتر و وارد شدن صدمات شدید به یک مارشال دیگر شد. این رانندهٔ ۵۹ ساله احتمالاً پیش از اینکه کنترل خودروی خود را از دست بدهد، دچار حملهٔ شدید قلبی شده بود. [ ۴۱] ↑ بیانچی پیش از آنکه در ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۵ تسلیم جراحات وارده بر اثر تصادف شود، پس از تصادفش بیش از ۹ ماه در بیمارستان در حالت کما به سر می برد. [ ۱] ↑ فرر پنج روز پس از تصادف خود، در ۷ سپنامبر ۲۰۱۷ درگذشت. [ ۴۳]