فنون هفت گانه آزادگان. فنون هفت گانۀ آزادگان (Seven Liberal Arts)
موضوع های مربوط به برنامۀ درسی عهد باستان و قرون وسطا که عبارت اند از دستور زبان، منطق، سخنوری، هندسه، حساب، اخترشناسی، و موسیقی. تمایز میان فنون آزادگان و فنون عملی به یونان باستان بازمی گردد. به عقیدۀ افلاطون و ارسطو، فنون آزادگان موضوعاتی اند که برای پرورش فضایل فکری و اخلاقی مناسب اند، و از موضوعاتی که صرفاً عملی یا سودمندند متمایزند. اما یونانیان شمار قطعی فنون آزادگان را تعیین نکردند. نخستین مبحث دایرة المعارفی دربارۀ فنون هفت گانۀ آزادگان، مطلبی بود که مارکوس ترنتیوس وارو، دانش پژوه رومی، در قرن ۱پ م نوشت. او دربارۀ فنونِ سودمندترِ پزشکی و معماری نیز کتاب هایی نوشت. فنون هفت گانه، آن گونه که در قرون میانه آموخته می شدند، از طریق نوشته های قرن ۵ تا ۷م، به خصوص آثار مارتیانوس کاپل، نویسندۀ لاتینی، فلاویوس ماگنوس اورلیوس کاسیودوروس، تاریخ نگار رومی، و ایسیدورِس سویلی، دانش پژوه اسپانیایی، شناخته شدند. دورۀ تحصیلی قرون وسطا به سه فن مقدماتی و چهار فن پیشرفته تر تقسیم می شد. سه فن عبارت بودند از دستور زبان که شامل مطالعۀ ادبیات می شد؛ دیالکتیک یا منطق؛ و سخنوری که مطالعۀ قانون (یا حقوق) را نیز دربر می گرفت. دانشجو، با به انجام رساندن سه فن، شایستگی دریافت درجۀ لیسانس را کسب می کرد. چهارفن عبارت بودند از حساب؛ هندسه که شامل جغرافیا و تاریخ طبیعی نیز بود؛ اخترشناسی که احکام نجوم هم به آن افزوده می شد؛ و موسیقی، به خصوص موسیقی کلیسا. زمانی که تحصیل چهار فن به انجام می رسید، درجۀ فوق لیسانس در علوم انسانی به دانشجو اعطا می شد.
موضوع های مربوط به برنامۀ درسی عهد باستان و قرون وسطا که عبارت اند از دستور زبان، منطق، سخنوری، هندسه، حساب، اخترشناسی، و موسیقی. تمایز میان فنون آزادگان و فنون عملی به یونان باستان بازمی گردد. به عقیدۀ افلاطون و ارسطو، فنون آزادگان موضوعاتی اند که برای پرورش فضایل فکری و اخلاقی مناسب اند، و از موضوعاتی که صرفاً عملی یا سودمندند متمایزند. اما یونانیان شمار قطعی فنون آزادگان را تعیین نکردند. نخستین مبحث دایرة المعارفی دربارۀ فنون هفت گانۀ آزادگان، مطلبی بود که مارکوس ترنتیوس وارو، دانش پژوه رومی، در قرن ۱پ م نوشت. او دربارۀ فنونِ سودمندترِ پزشکی و معماری نیز کتاب هایی نوشت. فنون هفت گانه، آن گونه که در قرون میانه آموخته می شدند، از طریق نوشته های قرن ۵ تا ۷م، به خصوص آثار مارتیانوس کاپل، نویسندۀ لاتینی، فلاویوس ماگنوس اورلیوس کاسیودوروس، تاریخ نگار رومی، و ایسیدورِس سویلی، دانش پژوه اسپانیایی، شناخته شدند. دورۀ تحصیلی قرون وسطا به سه فن مقدماتی و چهار فن پیشرفته تر تقسیم می شد. سه فن عبارت بودند از دستور زبان که شامل مطالعۀ ادبیات می شد؛ دیالکتیک یا منطق؛ و سخنوری که مطالعۀ قانون (یا حقوق) را نیز دربر می گرفت. دانشجو، با به انجام رساندن سه فن، شایستگی دریافت درجۀ لیسانس را کسب می کرد. چهارفن عبارت بودند از حساب؛ هندسه که شامل جغرافیا و تاریخ طبیعی نیز بود؛ اخترشناسی که احکام نجوم هم به آن افزوده می شد؛ و موسیقی، به خصوص موسیقی کلیسا. زمانی که تحصیل چهار فن به انجام می رسید، درجۀ فوق لیسانس در علوم انسانی به دانشجو اعطا می شد.
wikijoo: فنون_هفت_گانه_آزادگان