فنومن

این روند و تصویر در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار بطور مطلق یکسان و برابرند.
حرکت لحظه ی جاودانه حال به عنوان عظیم ترین نیروی محرکه موجود در محتوای کیهان یا جهان هم دایره وار میباشد و همیشه پس از یک دور کامل، حرکتش از نوع آغاز میگردد و هربار منجر به وقوع مهبانگ بعدی میگردد.
لحظه ی جاودانه حال را میتوان به شکل یک کریستال بسیار ریز و تنگ تصور نمود که که در برگیرنده ی محتوای کل کیهان یا جهان می باشد و از دو نقش یا وظیفه ی کلی برخوردار است؛ یکی به فعلیت رساندن امکانات بالقوه و ایجاد نیم موج زندگی دنیوی موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی و غیر زنده و رقم زدن عمر کلیه ی موجودات و امورات و موضوعات و پدیده ها و دیگری سوق دادن محتوای کیهان یا جهان لحظه به لحظه و بطور خستگی ناپذیر بسوی آینده و وقوع مهبانگ بعدی و پس از آن وقوع مهبانگ های بعدی و بعدی تا پایان سفر. هیچ موجودی چه شهودی و چه غیبی در خارج یا بیرون از کریستال لحظه ی جاودانه حال وجود و قرار ندارد نه در گذشته و نه در آینده، نه در چپ یا راست، نه در بالا یا پایین و نه در جلو یا عقب.
این آنک یا این لحظه ی حال جاودانه، به زبان فنی یک نوسانگر دو قطبیست و قطبین آن جاودانه با هم و بهمراه همدیگرند و لذا غیر قابل تفکیک یا جدائی از همند. یکی از این قطب ها زمان مطلق نام دارد و دیگری بیزمانی مطلق هرکدام بُعد چهارم مکان مطلق و بیمکانی مطلق که فقط نقش یا وظیفه ی ظرف نگهدارنده محتوای کیهان یا جهان را عهده دار می باشند و فضای هندسی درون آن پیوسته و تجزیه ناپذیر می باشد، اما از خاصیت الاستیسیتی یا کشسانی بر خوردار است، یعنی اگر یک جرم یا یک ذره یا موج انرژی در گوشه ای از آن قرار داده شود، آنگاه در اطراف آن در کلیه ی جهات مکانی و بیمکانی مطلق یک گودی یا یک چاله ایجاد میشود و اگر برداشته شود، آنگاه جای آن دوباره تخت و صاف میگردد.
بر خلاف بینش و باور عام و خاص امروز، پدیده های بیزمانی و بیمکانی از دیدگاه پیشینیان خردمند و گمنام در اعصار دور دست فراباستان، به معنای عدم وجود زمان و مکان نبوده اند بلکه نیمزوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز آنها با کمیت های مساوی و ماهیت ها یا کیفیت های معکوس.
نیوتون و انشتاین به عنوان دو انسان خارقالعاده و خاص در عصر جدید درست همانند انسان های عام عصر خود، پدیده های بیزمانی و بیمکانی را به معنای عدم وجود زمان و مکان پنداشته اند و لذا در تئوری های علمی خود آنها را نادیده انگاشته و بکار نگرفته اند.
نتیجه اینکه دو تئوری عظیم علم فیزیک؛ یکی زمان و مکان مطلق رازی و نیوتن از یکطرف و دیگری زمانمکان نسبی رازی و انشتاین از طرف دیگر هرکدام به تنهائی یک چهارم و هردو بر رویهم نیمی از حقیقت فیزیکی را بیان داشته اند و نیمه ی مفقوده یا گمشده ( نه صندوق یا تابوت مفقوده یا گمشده عهد و پیمان حضور یهوه در صحرای سینا در بین قوم یهود و نه پسر گمشده ی دین مسیحیت ) عبارت است از بیزمانی و بیمکانی مطلق و نسبی به عنوان نیمزوج های خدادادی بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز آنها با کمیت های مساوی و ماهیت ها یا کیفیت های معکوس. خدای حقیقی و واقعی در محیط و محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار از لحاظ زمانی و مکانی و بیزمانی و بیمکانی دقیقن ( دقیقا ) دارای شانزده ( 16 یا ۱۶ ) بعُد مجرد می باشد؛ هشت ( ۸ ) تا مطلق و هشت
( 8 ) تا نسبی.
تلفظ نام ایمانوئل از دیدگاه و به زبان والدین به شکل زیر بوده : ایمان او اِل ، یعنی این نوزاده پس از پشت سرگذاشتن دوران شیرخوارگی، کودکی و نوجوانی و پس از رسیدن به سن بلوغ جنسی و پس از آغاز بلوغ فهمانی و عقلانی به ال ( el ) ایلامیان و دو قوم کنعانی یکی اوگاریتی و دیگری فینیقی ایمان خواهد داشت و نه به یهوه ی قوم یهود و نه به آبَّا یا آبابا یعنی بابای آسمانی قوم آرامی و پدر آسمانی ایسای ( Jesus ) اقوام مسیحی تحت عنوان آقا یا سرور دنیا و نه به الله قوم عرب ساکن سرزمین حجاز و اقوام مسلمان ملقب به نور سماوات و الارض.
امیدوارم که مرا به بزرگواری های خویشتن ببخشائید از اینکه اندکی :
ایسا وار از هر گول و گولیاد و گلگاتا و آدم و آدمکی بیزار و محمّد آسا از هر دیو و دد و غول و جن و جنکی ملولم و انسانم آرزوست!!.
فنومن به زبان خردمندان گمنام ایرانی در اعصار دور دست تاریخ فراباستان به شکل " فنِ او من " تلفظ و بیان میشده به این معنا که هستی یا وجود من نتیجه ی هنرمندی و فناوری و صناعت هنرمند و فن باز و صانع مطلق یعنی آفریدگار کائنات می باشد و نئومن به شکل
" نا او من " به معنای نیمزوج ملکوتی یا آسمانی من که در حال حاضر غیبی و ناپیداست، اما در دنیای خاص و ویژه خویش از مادر متولد خواهد شد و مثل من عشق و زندگی دنیوی خود را تجربه و سپری خواهد نمود و آنهم هر بار در یک درجه تکاملی مساوی با درجه تکاملی این نیمزوج دنیوی خاص و ویژه خویش و از خمیر مایه ساختاری همین واقعیت و طبیعت اینسوئی.
بر خلاف بینش و باور، قضاوت ها و نتیجه گیری های فهمانی و عقلانی کانت فیلسوف ایده آلیست آلمان و بنیانگذار فلسفه ترانسندتال یا آنسوئی و متافیزیک شبه علمی، فقط یک من و یک دنیای آنسوئی وجود ندارند بلکه نُه من ( برای هر فرد انسانی و فنومنی در این دنیا ) و شش دنیای دیگر به شکل شش آسمان و شش زمین دیگر و هرآنچه که بین آنهاست.
و برخلاف بینش و باور یا قضاوت و نتیجه گیری عجولانه یا شتابدار شهودی و غیبی حکیم وحیانی یعنی محمّد پیامبر دین اسلام، فقط یک عالم برزخ به عنوان حائل بین دنیا و آخرت به شکل《دنیا - برزخ - آخرت》وجود ندارد بلکه هفت حالت برزخ بطور همزمان و ادغام در هم به صورت یک عالم عظیم یا یک دنیای بزرگ غیبی که در طول این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی، همیشه حال بین آغاز و پاین سفر یعنی بین دو بهشت برین متوالی خواهد بود، اما هرکدام از برزخ های هفتگانه در طول این سفر دایره وار همیشه حال بین لحظه مرگ و لحظه بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در دنیای خاص و ویژه خویش در مداری برتر و کمال یافته تر از مدار پیشین یا قبلی خواهند بود.
نتیجه ی کلی تر و عام و خاص تر اینکه غیر از خدای حقیقی و واقعی هیچ موجود و هیچ چیز دیگری چه شهودی و چه غیبی نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد. لذا عبارت یا جمله " غیر از خدای احد، واحد، یگانه و یکتا هیچ اله یا لعبت یا صنم و یا هیچ خدای دیگری وجود ندارد، یک عبارت کاذب و فریب دهنده و یا یک گزاره اهریمنی یا شیطانی بیش نبوده و نمی باشد.
زیرا خدای حقیقی و واقعی در حالت کلی و بیکرانی جاودانه بی نیاز مطلق است و از طرف انسان و موجودات زنده ی دیگر و غیر زنده هیچ نوع نیازی به تسبیح و ذکر، ستایش و پرستش، نیایش و مناجات، دعا و عبادات، طاعات و بندگی، احداث معابد و قربانی حیوانات در اطراف آنها، زیارت اماکن به اصطلاح مقدسه و سرانجام تعیین قبله گاه و اوقات شرعی، هیچگونه نیازی نداشته و ندارد و نخواهد داشت.

با اندکی دقت به عنوان ایرانی و فارسی زبان می توانیم به این حقیقت پی ببریم ( مشروط به اینکه بخواهیم و دوستدار کشف و دریافت و هضم و جذب و درک و فهم حقیقت باشیم ) که این دو واژه در اصل و ریشه فارسی بوده و توسط یونانیان اقتباس گردیده و به علت درک معنای اصلی دارای معانی دیگری شده اند. این دو واژه در میدان های خود شناسی و انسان شناسی توسط خردمندان گم نام ایرانی آفریده شده و در ارتباط مستقیم با واژه باستانی و اوستایی " خویدوده " می باشند و معنای اصلی آنها بطور مختصر و کوتاه و فشرده به شرح زیر می باشد :
الف - واژه جمع فِنومِن بصورت مفرد به شکل فَنومَن بوده است به معنای من فنی ؛ هنری ؛ واقعی و عینی ؛ محسوس ؛ پیدا یا پدیداری ؛ زمانی و مکانی ؛ به ظهور و پیدایش رسیده و از قوه به فعلیت در آمده در قالب جسمانی مردانه یا زنانه .
ب - واژه جمع نومِن بصورت مفرد به شکل نومَن بوده است به معنای نُه من غیبی ؛ غیر واقعی و عینی ؛ غیر محسوس ؛ نا پیدا یا غیر پدیداری ؛ به ظهور و پیدایش نرسیده و به فعلیت در نیامده ؛ بی زمان و بیمکان؛ غیر فیزیکی ؛ ایده ای و متایی.
عنوان اقوام ماد بصورت جمع یعنی مادها در اصل و ریشه به شکل زیر بوده است : 《 ما ۱۰ ا 》 که در ارتباط با واژه خویدوده و فنومن و نومن می باشد.
به این معنا که هرکدام از افراد انسانی دارای ده الف یا ده بُعد و یا ده ساحت انسانی می باشند و نه تنها یک ساحت واحد و یگانه انسانی. یعنی هرکدام از افراد انسانی در آغاز آفرینش یا در ازل و در نظام احسن آفرینش مبداء از یک خانواده خودی و بنیادی ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن ( به زبان دینی : پنج آدم و پنج حوای خودی ) در برترین سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی و هنرمندی و دانایی و آفریده شده و حیات یا زندگی جاودانه برخوردار گردیده اند و آنهم با هدف زوجیت هر فرد انسانی با خود و تجربه عشق خویشتن به پنج روش مختلف در قالب پنج زوج بنیادی و خودی و ملکوتی. به این معنا که کلیه افراد انسانی در نظام احسن آفرینش مبداء بطور همزمان و هم سن و در یک سن معتدل ملکوتی آفریده شده اند و نه سلسله وار از یک زوج خیالی - توهمی تحت نام های آدم و حوا به عنوان والدین اولیه و سرچشمه ای. نیم زوج های دهگانه خودی و بنیادی و آسمانی یا اعضای ده نفره خانواده های افراد انسانی در طول سفر مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین مبداء و معاد پشت سر هم به ظهور و پیدایش می رسند و زندگی های کوتاه مدت دنیوی خودرا تجربه و سپری می نمایند و آنهم با مراتب و درجات تکاملی فراوان بین دو سرحد؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی در هفت عالم واقعی - عینی - شهودی و مستقل از هم و زیر سقف هفت آسمان و روی هفت کره زمین. پدیده های زوجیت با غیر و عشق ورزیدن به غیر ( غیر از فرد خود ) و کثرت جمعیت و تولید مثل از طریق آمیزش جنسی والدین و یا زن و مرد فقط به طول سلسله بسیار طویل نظم ها و حیات های دنیوی تعلق دارند و نه به نظام های احسن آفرینش متوالی و بیشمار در طول سفر تکاملی بی پایان ( ونه سفر بسوی بینهایت ) در محتوای هرکدام از کیهان ها یا جهان های موازی و مساوی و بیشمار در بطن بیکرانی و یا بینهایت بطور همسان و برابر. از اینکه خردمندان باستانی سرزمین های ایران و هند و انبیاء و اولیاء شریف و بزرگوار و بنیانگذاران ادیان توحیدی - ابراهیمی و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع دینی و فلاسفه آزاد اندیش غرب و الاهی دانان و متکلمین و مفسرین کتب به اصطلاح مقدس آئینی و دینی و حکیمان و عارفان دینی در طول اعصار گذشته تا یک قرن پیش، هیچکدام به نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان یا جهان و وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی آشنایی و علم و آگاهی نداشته اند، از این لحاظ هیج گونه انتقادی بر آنان جایز و روا نمی باشد، اما بر متفکرین و اندیشمندان پیرو کلام و طرز فکر و خیال آنان بسی جایز و روا خواهد بود، اگر به شناخت و دانش علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات مثل همیشه بی توجه باشند.
هرکدام از عوالم هفتگانه در محتوای هرکدام از جهان ها دارای کثرت های خاص و ویژه خویش می باشند و تعداد مراتب و درجات تکاملی آنها با همدیگر برابر و یک عدد بسیار بزرگ می باشد که توسط انسان فهمیده و معقول و آگاه و بیدار و هوشیار امروز و آینده قابل محاسبه و تعیین می باشد.
در پایان بیان یک بینش و باور کلی :
دو عالم افلاطونی یکی ایده ها و دیگری محسوسات یا یکی ماوراء طبیعت و دیگری طبیعت یا یکی اعلا و دیگری اسفل و دو عالم ارسطویی؛ یکی فیزیکی و دیگری متائی و دو جهان زرتشتی؛ یکی مینوی و دیگری مانوی یا یکی مادی و دیگری معنوی یا معنایی و دو سرزمین از دیدگاه دین مسیحی؛ یکی زمینی و دیگری آسمانی و سه عالم دنیوی و برزخی و اُخروی از دیدگاه دین اسلام و دو جهان فانی و باقی از دیدگاه شاعران و ادیبان و عارفان پارسی و فارسی زبان و عالم غیب و ملکوت و امر از یک طرف و عالم واقعی - عینی - شهودی و مِلک و تکوین از طرف دیگر یا واجب و امکان همگی یکی می باشند و در محتوای هرکدام از جهان های موازی و مساوی و بیشمار منطبق بر هم اند و تنیده و بافته در هم و دو سرحد دارند ؛ یکی قوه محض و دیگری فعلیت محض و جاودانه بین این دو سر حد در نوسان اند.
خدای آئینی و دینی و فلسفی و عرفانی یک مفهوم خشک و خالی و تهی بیش نمی باشد، اما خداوند متعال و حقیقی و واقعی در لحظه جاودانه حال که طول آن در علم فیزیک برابر با زمان پلانک یعنی ۱۰ بتوان منهای ۴۳ ثانیه می باشد، در محیط و محتوای کلیه جهان های موازی و مساوی و بیشمار بطور همزمان و در عین واحد هم در قالب واقعیت عینی به ظهور و پیدایش و کثرت رسیده و می رسد و هم بصورت واقعیت محض و غیبی در پشت پرده واقعیت عینی حضور مطلق دارد و همیشه در لحظه حال وجود داشته و دارد و خواهد داشت و نه در زمان های گذشته و آینده از دیدگاه انسانی. خداوند متعال و واقعی حقیقت مطلق و لایه تناهی ؛ نامتناهی ؛ بیکران و یا بینهایت می باشد و لذا هیچ چیز یا هیچ کس دیگری غیر از او نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد. فرمول معروف همه چیز که شکارچیان تخیلی و شبه علمی در پی شکار آن می باشند ، چیز دیگری نیست غیر از محتوای این کامنت کوتاه یا پیامک.

لذا واقعیت عینی پدیدار شده، با دو کمیت مساوی از این دو نیم زوج بنیادی آفریده شده است که دارای دو ماهیت معکوس می باشند. همین کمیت برابر و ماهیت معکوس منبع اصلی عمل نوسان آنها در همدیگر می باشد. در پایان امیدوارم که بیشتر از این سر خوانندگان گرامی را بدرد نیاورده باشم. اگر سوال شد : چطور می توانیم مطمئن باشیم که این معرفت یا این شناخت در مورد هفت گانه بودن محتوای کیهان ( یک فنومن کلی و شش تا نومن کلی ) حقیقی و یقینی است و نه اوهامی ؟ پاسخ این حقیر به این سوال این است که اگر کلیه معارف و شناخت های انسان را که در طول تاریخ پیداش بشر تاکنون حاصل گردیده اند، روی هم جمع کنیم به کمک آن پاسخ حقیقی یا اوهامی بودن این شناخت را دریافت نخواهیم کرد بلکه فقط از طریق شناخت وجود انسان. به قول شاعر :
تجّلی گه جمال و گه جلال است
رُخ و موی آن معانی را مثال است