فنوتیپ گسترش یافته یا رخ مون گسترده ( به انگلیسی: The Extended Phenotype ) با زیرعنوان «ژن به عنوان واحد گزینش» و همچنین «درازنای دسترسی ژن»، کتابی منتشرشده در سال ۱۹۸۲، نوشتهٔ ریچارد داوکینز است.
نگارش بازنویسی شدهٔ این کتاب در سال ۱۹۹۹ با پس نگاشتی از دنیل دنت فیلسوف منتشر شد. این کتاب به نظر خود داوکینز بدیع ترین اثر علمی اوست. [ ۱]
داوکینز ایده های اولیهٔ آن را در کتاب منتشرشده در سال ۱۹۷۶ خود به نام ژن خودخواه آغاز کرد. در این کتاب او جانداران را ماشین های بقایی تعریف کرد که برای بیشترکردن احتمال کپی شدن ژن ها توسط خود ژن ها ساخته می شوند. داوکینز در این کتاب که پس از ژن خودخواه نوشته است، به دور دقیق تر و فنی تر این مسائل را توضیح داده است. او در فنوتیپ گسترش یافته تلاش داشته تا به انتقادها به کتاب پیشین هم پاسخ دهد.
بخش بیشتر کتاب به این می پردازد که تنها چیزی که ژن ها به طور مستقیم اعمال می کنند، سنتز کردن پروتئین ها است. داوکینز به این نکته اشاره می کند که محدودکردن فنوتیپ ( رخمون ) تنها به بدن جاندار یک امر اختیاری است و می توان آن را گسترده تر هم در نظر گرفت.
داوکینز این ایده را با نشان دادن تأثیری که ژن بر روی زیست بوم می گذارد پیشرفت داد. ژن ها بر روی محیط زیست جاندار از طریق رفتار جاندار تأثیر می گذارند. او مثال هایی چون خانه های بال مودار یا سد سگ آبی را مطرح نموده است. او سپس ریخت شناسی و رفتار جانوران را بررسی می کند؛ که در نهایت به نظر می آید که نه برای خود جاندار، و بلکه برای انگل هایی که از آن سود می برند، مفید است. نویسنده همهٔ اینها را در اصل مرکزی فنوتیپ گسترده خلاصه می کند:
رفتار یک جاندار متمایل به بیشینه ساختن بقای ژن ها «برای» آن رفتار خاص است؛ چه آن ژن ها در بدن آن جاندار خاص که آن را اعمال می کند باشند، یا نباشند.
[ ۲]
داوکینز در مسیر این استدلال تلاش کرده تا فرگشت ژن محور را تا آنجا قدرتمند کند که خود جاندار نیازمند توضیح باشد. این چالشی است که در بخش آخر کتاب با نام «دوباره یابی موجود زنده» به آن پرداخته است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنگارش بازنویسی شدهٔ این کتاب در سال ۱۹۹۹ با پس نگاشتی از دنیل دنت فیلسوف منتشر شد. این کتاب به نظر خود داوکینز بدیع ترین اثر علمی اوست. [ ۱]
داوکینز ایده های اولیهٔ آن را در کتاب منتشرشده در سال ۱۹۷۶ خود به نام ژن خودخواه آغاز کرد. در این کتاب او جانداران را ماشین های بقایی تعریف کرد که برای بیشترکردن احتمال کپی شدن ژن ها توسط خود ژن ها ساخته می شوند. داوکینز در این کتاب که پس از ژن خودخواه نوشته است، به دور دقیق تر و فنی تر این مسائل را توضیح داده است. او در فنوتیپ گسترش یافته تلاش داشته تا به انتقادها به کتاب پیشین هم پاسخ دهد.
بخش بیشتر کتاب به این می پردازد که تنها چیزی که ژن ها به طور مستقیم اعمال می کنند، سنتز کردن پروتئین ها است. داوکینز به این نکته اشاره می کند که محدودکردن فنوتیپ ( رخمون ) تنها به بدن جاندار یک امر اختیاری است و می توان آن را گسترده تر هم در نظر گرفت.
داوکینز این ایده را با نشان دادن تأثیری که ژن بر روی زیست بوم می گذارد پیشرفت داد. ژن ها بر روی محیط زیست جاندار از طریق رفتار جاندار تأثیر می گذارند. او مثال هایی چون خانه های بال مودار یا سد سگ آبی را مطرح نموده است. او سپس ریخت شناسی و رفتار جانوران را بررسی می کند؛ که در نهایت به نظر می آید که نه برای خود جاندار، و بلکه برای انگل هایی که از آن سود می برند، مفید است. نویسنده همهٔ اینها را در اصل مرکزی فنوتیپ گسترده خلاصه می کند:
رفتار یک جاندار متمایل به بیشینه ساختن بقای ژن ها «برای» آن رفتار خاص است؛ چه آن ژن ها در بدن آن جاندار خاص که آن را اعمال می کند باشند، یا نباشند.
[ ۲]
داوکینز در مسیر این استدلال تلاش کرده تا فرگشت ژن محور را تا آنجا قدرتمند کند که خود جاندار نیازمند توضیح باشد. این چالشی است که در بخش آخر کتاب با نام «دوباره یابی موجود زنده» به آن پرداخته است.
wiki: فنوتیپ گسترش یافته