فنن

لغت نامه دهخدا

فنن. [ ف َ ن َ ] ( ع اِ ) شاخ. ج ، افنان. جج ، افانین. ( منتهی الارب ). شاخه درخت. ج ، افنان. جج ، افانین. ( فرهنگ فارسی معین ). غصن. شاخه. شاخ. ( یادداشت مؤلف ) :
طاوس ملائک به نوا مدح تو خواند
اندر فنن سدره چو قمری و چو دراج.
سوزنی.

فرهنگ معین

(فَ نَ ) [ ع . ] (اِ. ) شاخة درخت ، شاخة نرم و باریک . ج . افنان .

فرهنگ عمید

شاخۀ درخت.

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
wikialkb: ریشه_فنن

پیشنهاد کاربران

بپرس