فندک

فَندَک ابزاری برای ایجاد آتش به منظور سوزاندن ماده یا ابزاری دیگر است. فندک معمولاً برای گیراندن سیگار، پیپ، شعله اجاق و زغال کباب پز بکار می رود.
فندک از یک محفظه فلزی یا پلاستیکی پرشده با مایع آتشگیر ( نفتا یا گاز مایع ) ، بخش جرقه زن و بخش تعبیه شده برای خاموش کردن آتش تشکیل شده است.
خاموش کردن آتش یا از راه قطع کردن هوا یا قطع کردن سوخت انجام می گیرد.
فندک اتمی ( به انگلیسی: Turboflame Lighter ) گونه ای فندک آتشزای پرقدرت است که گرمای آن بسیار بیشتر از فندک معمولی است. در این فندک برای جرقه زنی از یک پیزوالکتریک استفاده می شود. این فندک شعله را متمرکز کرده و حرارت بسیار بالایی در مدت زمان کم تولید می کند که مانند آن در جوشکاری استفاده می شود. مهمترین ویژگی این فندک این است که با وزش باد خاموش نمی شود.
فندک هایی که از نفتا استفاده می کنند فتیله ای دارند که در مایع قرار می گیرد. فندک های گازی دارای یک دهانه دریچه دار هستند که خروج گاز را تنظیم می کنند.

فَندک (cigarette lighter)
وسیلۀ کوچک و قابل حمل در جیب برای افروختن سیگار، سیگار برگ، پیپ و امثال آن ها. قطعات اصلی فندک عبارت اند از کپسولی فلزی یا پلاستیکی حاوی ماده ای قابل اشتعال، سنگ یا فتیلۀ جرقه زن یا آتشگیر و ابزار تنظیم کنندۀ شعله فندک. پیش از کبریت، در ۱۸۱۶ به وسیلۀ یک شیمی دان آلمانی اختراع شد. در این فندک ابتدایی از ئیدروژن به عنوان مادۀ قابل اشتعال و پودر پلاتینیوم به منزلۀ کاتالیزور استفاده می شد. شرکت امریکایی رانسون در ۱۹۳۰ نخستین فندک مکانیکی و قابل پرشدن و سپس اولین فندک گازی با شعلۀ قابل تنظیم را به بازار عرضه کرد. فندک باتری دار و فندک خودرو که با برق کار می کند و فاقد شعله است، بعداً ابداع شد.