فناوری پوشیدنی یا تکنولوژی پوشیدنی ( به انگلیسی: Wearable Technology ) ، یک دستگاه الکتریکی هوشمند ( وسیله ای الکترونیکی مجهز به میکرو کنترولر ) است که نزدیک یا روی سطح پوست قرار می گیرد. این دستگاه توانایی شناسایی و جمع آوری، تجزیه و تحلیل و انتقال اطلاعات را دارد. به طور مثال اطلاعاتی در مورد علائم حیاتی بدن موجود زنده یا هر نوع اطلاعات محیطی دیگر که می توانند بلافاصله در اختیار کاربر قرار گیرند. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
دستگاه های پوشیدنی مثل ابزارک های ورزشی و سلامت، نمونه ای از اینترنت اشیاء هستند که می توانند با استفاده از حسگرها، نرم افزار و برقراری ارتباط از طریق اینترنت بدون دخالت انسان به تبادل اطلاعات با اپراتور، کاربر و دیگر دستگاه ها بپردازند. [ ۴] بعضی از آنها به سیستم عامل های معروفی مثل اندروید و آی او اس مجهزند و بعضی نیز سیستم عامل مربوط به خود را دارند. [ ۵]
فناوری پوشیدنی دارای انواع و گونه های مختلفی است که با پیشرفت هر روزه فناوری گسترش پیدا می کنند و در حوزه عمومی، ساعت های هوشمند و گجت های سلامت و ورزشی طرفداران زیادی دارند. جدا از کاربردهای تجاری، فناوری پوشیدنی در سیستم های ناوبری، منسوجات پیشرفته و خدمات و مراقبت های بهداشتی نیز حضور دارد و روز به روز فراگیرتر می شود.
ساعت مچی که تنها کاربردش اطلاع از زمان بود را می توان جد بزرگ فناوری های پوشیدنی که امروزه می بینیم به حساب آورد. در سال ۱۵۰۰ میلادی مخترع آلمانی پیتر هنلین ( Peter Henlein ) ساعت های کوچکی ساخت که می شد به عنوان گردنبند پوشید. یک قرن بعد، مردها شروع به قرار دادن ساعت های خود در جیب جلیقه هایشان کردند و به سرعت متداول و به مد روز تبدیل شد و به این ترتیب ساعت های جیبی ساخته شدند. ساعت مچی در اواخر دهه ۱۶۰۰ استفاده می شد، اما بیشتر توسط بانوان و بعنوان دستبند به کار می رفت. با گذشت زمان، ساعت ها کوچکتر و دقیق تر شدند.
در سال ۱۹۰۴ یک خلبان و مخترع برزیلی به نام آلبرتو سانتوس دومون ( Alberto Santos - Dumont ) در استفاده از ساعت مچی پیشگام شد. دومون ساعتی طراحی کرد که روی مچ دست بسته می شد و در هنگام خلبانی می توانست به راحتی و بدون دردسر ساعت را بخواند. تجربه دومون ثابت کرد که مچ دست مکان مناسبی برای قرار گرفتن یک ساعت است.
مردم شروع به استفاده از ساعت مچی در هر مناسبت کردند؛ از ابزاری که به آنها کمک می کرد تا در بازی های قمار برنده شوند، حلقه هایی که توسط تاجران به عنوان وسیله محاسباتی به کار می رود، هدست های الکترونیکی که در سینماها استفاده می شوند یا دوربینی که به یک پرنده وصل می شود تا عکس های هوایی بگیرید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدستگاه های پوشیدنی مثل ابزارک های ورزشی و سلامت، نمونه ای از اینترنت اشیاء هستند که می توانند با استفاده از حسگرها، نرم افزار و برقراری ارتباط از طریق اینترنت بدون دخالت انسان به تبادل اطلاعات با اپراتور، کاربر و دیگر دستگاه ها بپردازند. [ ۴] بعضی از آنها به سیستم عامل های معروفی مثل اندروید و آی او اس مجهزند و بعضی نیز سیستم عامل مربوط به خود را دارند. [ ۵]
فناوری پوشیدنی دارای انواع و گونه های مختلفی است که با پیشرفت هر روزه فناوری گسترش پیدا می کنند و در حوزه عمومی، ساعت های هوشمند و گجت های سلامت و ورزشی طرفداران زیادی دارند. جدا از کاربردهای تجاری، فناوری پوشیدنی در سیستم های ناوبری، منسوجات پیشرفته و خدمات و مراقبت های بهداشتی نیز حضور دارد و روز به روز فراگیرتر می شود.
ساعت مچی که تنها کاربردش اطلاع از زمان بود را می توان جد بزرگ فناوری های پوشیدنی که امروزه می بینیم به حساب آورد. در سال ۱۵۰۰ میلادی مخترع آلمانی پیتر هنلین ( Peter Henlein ) ساعت های کوچکی ساخت که می شد به عنوان گردنبند پوشید. یک قرن بعد، مردها شروع به قرار دادن ساعت های خود در جیب جلیقه هایشان کردند و به سرعت متداول و به مد روز تبدیل شد و به این ترتیب ساعت های جیبی ساخته شدند. ساعت مچی در اواخر دهه ۱۶۰۰ استفاده می شد، اما بیشتر توسط بانوان و بعنوان دستبند به کار می رفت. با گذشت زمان، ساعت ها کوچکتر و دقیق تر شدند.
در سال ۱۹۰۴ یک خلبان و مخترع برزیلی به نام آلبرتو سانتوس دومون ( Alberto Santos - Dumont ) در استفاده از ساعت مچی پیشگام شد. دومون ساعتی طراحی کرد که روی مچ دست بسته می شد و در هنگام خلبانی می توانست به راحتی و بدون دردسر ساعت را بخواند. تجربه دومون ثابت کرد که مچ دست مکان مناسبی برای قرار گرفتن یک ساعت است.
مردم شروع به استفاده از ساعت مچی در هر مناسبت کردند؛ از ابزاری که به آنها کمک می کرد تا در بازی های قمار برنده شوند، حلقه هایی که توسط تاجران به عنوان وسیله محاسباتی به کار می رود، هدست های الکترونیکی که در سینماها استفاده می شوند یا دوربینی که به یک پرنده وصل می شود تا عکس های هوایی بگیرید.
wiki: فناوری پوشیدنی