فناوری شناساگریزی[ ۱] ( به انگلیسی: Stealth technology ) یا فناوری پنهان کاری، زیرشاخه ای از تاکتیک های نظامی و پادکارهای الکترونیکی فعال یا غیرفعال است[ ۲] که شامل گستره ای از روش های کاربردی برای هرچه کمتر دیده شدن سربازان، هواگردها، کشتی ها، زیردریایی ها، موشک ها، ماهواره ها و خودروها در برابر رادار، جستجوگر فروسرخ، [ ۳] سونار و دیگر روش های تشخیص می شود.
گاهی از واژه رادارگریزی به جای شناساگریزی استفاده می شود؛ البته باید توجه داشت که رادارگریزی ( کاهش انتشار و بازتاب امواج راداری ) یکی از ویژگی های فناوری شناساگریزی است، اما برای کاهش احتمال شناسایی، کاهش بازتاب حرارتی، صوتی و بصری هم لازم است.
توسعه فناوری های شناساگریزی نوین در آمریکا در سال ۱۹۵۸ آغاز شد؛[ ۴] [ ۵] هنگامی که تلاش های قبلی برای پنهان کردن هواپیماهای جاسوسی یو - ۲ از رادارهای شوروی در دوران جنگ سرد شکست خورد. [ ۶] هدف این بود که شکل خاصی برای هواپیماها طراحی کنند تا با دور کردن امواج از مسیر رادار، تشخیص هواگرد را دشوار کند. [ ۷] مواد جاذب رادار هم برای کاهش یا جلوگیری از انعکاس امواج رادار از سطح هواپیما ساخته و آزمایش شدند. چنین تغییراتی در شکل و ترکیب سطح ( بدنه ) ، به فناوری پنهان کاری امروزی در بمب افکن شناساگریز نورثروپ گرومن بی - ۲ اسپیریت منجر شد. [ ۵]
مفهوم پنهان کاری عبارت است از عملیات یا مخفی شدن در حالی که دشمن هیچ نشانه ای از حضور نیروهای دوست نیابد. این مفهوم ابتدا با استتار مطرح شد تا ظاهر یک شئ و پس زمینه بصری ترکیب شوند. با بهبود فناوری های کشف و رهگیری ( مانند رادار، جستجو و ردیابی فروسرخ و موشک سطح به هوا ) ، طراحی و عملکرد جنگجویان و جنگ افزارها نیز تغییر کرده است. برخی از یونیفرم های نظامی به کمک مواد شیمیایی، رد فروسرخ شان کاهش یافته است. یک وسیله نقلیه شناساگریز مدرن از ابتدا به گونه ای طراحی می شود که امضای طیفی کنترل شده داشته باشد. درجه پنهان کاری در هر طرح معین، با توجه به تهدیدات پیش بینی شده انتخاب می شود. [ نیازمند منبع]
استتار برای شکار کردن یا شکار نشدن، به پیش از بشریت بازمی گردد و شکارچیان حتی انسان ها، برای شکار به کمک پوشش گیاهی پنهان می شدند. تاریخ نخستین کاربرد استتار در جنگ مشخص نیست. سون تزو در کتاب هنر رزم ( سده پنجم پیش از میلاد ) و فرونتینوس در اثر «استراتژماتا» ( سده یکم میلادی ) برخی روش های پنهان سازی بصری در جنگ را نگاشته اند. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاهی از واژه رادارگریزی به جای شناساگریزی استفاده می شود؛ البته باید توجه داشت که رادارگریزی ( کاهش انتشار و بازتاب امواج راداری ) یکی از ویژگی های فناوری شناساگریزی است، اما برای کاهش احتمال شناسایی، کاهش بازتاب حرارتی، صوتی و بصری هم لازم است.
توسعه فناوری های شناساگریزی نوین در آمریکا در سال ۱۹۵۸ آغاز شد؛[ ۴] [ ۵] هنگامی که تلاش های قبلی برای پنهان کردن هواپیماهای جاسوسی یو - ۲ از رادارهای شوروی در دوران جنگ سرد شکست خورد. [ ۶] هدف این بود که شکل خاصی برای هواپیماها طراحی کنند تا با دور کردن امواج از مسیر رادار، تشخیص هواگرد را دشوار کند. [ ۷] مواد جاذب رادار هم برای کاهش یا جلوگیری از انعکاس امواج رادار از سطح هواپیما ساخته و آزمایش شدند. چنین تغییراتی در شکل و ترکیب سطح ( بدنه ) ، به فناوری پنهان کاری امروزی در بمب افکن شناساگریز نورثروپ گرومن بی - ۲ اسپیریت منجر شد. [ ۵]
مفهوم پنهان کاری عبارت است از عملیات یا مخفی شدن در حالی که دشمن هیچ نشانه ای از حضور نیروهای دوست نیابد. این مفهوم ابتدا با استتار مطرح شد تا ظاهر یک شئ و پس زمینه بصری ترکیب شوند. با بهبود فناوری های کشف و رهگیری ( مانند رادار، جستجو و ردیابی فروسرخ و موشک سطح به هوا ) ، طراحی و عملکرد جنگجویان و جنگ افزارها نیز تغییر کرده است. برخی از یونیفرم های نظامی به کمک مواد شیمیایی، رد فروسرخ شان کاهش یافته است. یک وسیله نقلیه شناساگریز مدرن از ابتدا به گونه ای طراحی می شود که امضای طیفی کنترل شده داشته باشد. درجه پنهان کاری در هر طرح معین، با توجه به تهدیدات پیش بینی شده انتخاب می شود. [ نیازمند منبع]
استتار برای شکار کردن یا شکار نشدن، به پیش از بشریت بازمی گردد و شکارچیان حتی انسان ها، برای شکار به کمک پوشش گیاهی پنهان می شدند. تاریخ نخستین کاربرد استتار در جنگ مشخص نیست. سون تزو در کتاب هنر رزم ( سده پنجم پیش از میلاد ) و فرونتینوس در اثر «استراتژماتا» ( سده یکم میلادی ) برخی روش های پنهان سازی بصری در جنگ را نگاشته اند. [ ۸]
wiki: فناوری شناساگریزی