فَناری، شمس الدّین محمّد (۷۵۱ـ۸۱۶ق)
(مشهور به ابن حمزۀ فناری) متکلم، عارف، فقیه و شیخ الاسلام عثمانی. شاگرد علاءالدین اسود و جمال الدین آق سرایی بود. به مصر رفت و از حوزۀ درس شیخ اکمل الدین و دیگران بهره برد. پس از بازگشت به عثمانی منصب شیخ الاسلامی یافت و مدتی قاضی القضات بیروت و قسطنطنیه بود. از آثارش: اساس الفنون؛ عین الاعیان فی تفسیر القرآن؛ رسالة فی مناقب الشیخ بهاء الدین نقشبندی؛ رجال الغیب؛ مصباح الانس شرح بر مفتاح الغیب قونوی. ابن فناری در شرح خود افزون بر تحقیقات حکمی، تمامی مبانی عرفان نظری را با نگرشی اشعری مورد توجه قرار داده، و مآلاً یکی از قوی ترین نگاشته های عرفان نظری را سامان داده که همواره در تحصیل مبانی عالی عرفانی نظری با وجود خلل های آن مورد استفاده بوده است.
(مشهور به ابن حمزۀ فناری) متکلم، عارف، فقیه و شیخ الاسلام عثمانی. شاگرد علاءالدین اسود و جمال الدین آق سرایی بود. به مصر رفت و از حوزۀ درس شیخ اکمل الدین و دیگران بهره برد. پس از بازگشت به عثمانی منصب شیخ الاسلامی یافت و مدتی قاضی القضات بیروت و قسطنطنیه بود. از آثارش: اساس الفنون؛ عین الاعیان فی تفسیر القرآن؛ رسالة فی مناقب الشیخ بهاء الدین نقشبندی؛ رجال الغیب؛ مصباح الانس شرح بر مفتاح الغیب قونوی. ابن فناری در شرح خود افزون بر تحقیقات حکمی، تمامی مبانی عرفان نظری را با نگرشی اشعری مورد توجه قرار داده، و مآلاً یکی از قوی ترین نگاشته های عرفان نظری را سامان داده که همواره در تحصیل مبانی عالی عرفانی نظری با وجود خلل های آن مورد استفاده بوده است.
wikijoo: فناری،_شمس_الدین_محمد_(۷۵۱ـ۸۱۶ق)