فناء نفس. [ ف َ ءِ ن َ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ( اصطلاح فلسفه و تصوف ) یکی از مراتب قوه عقل عملی است ، و آن بیرون آمدن از خودبینی و مقصور گردانیدن نظر است بر ملاحظه عظمت و جلال خدائی به نحوی که همه موجودات و کمالات آنها را مستهلک و ناچیز ببینند در جنب وجود و کمالات ذات باری تعالی. ( تقریرات فاضل تونی ص 128 از فرهنگ فارسی معین ).
