در الکترونیک دیجیتال فلیپ فلاپ ( به انگلیسی: Flip - flop ) یا لچ ( به انگلیسی: latch ) نوعی مدار است که داری دو حالت پایدار است و می تواند ۱ بیت ( که شامل حالت فلیپ فلاپ است ) را در خود ذخیره کند. یک فلیپ فلاپ یک «مدار نوسان ساز بای - استیبل» است. مدار می تواند به شکلی ساخته شده باشد، که به وسیله سیگنال های گرفته شده از یک یا چند ورودی، یک یا چند خروجی را تولید کند. یک فلیپ فلاپ یکی از حافظه های ابتدایی در مدارهای ترتیبی می باشد. فلیپ فلاپ ها از بلاک های اصلی مدارهای دیجیتال هستند و استفاده های فراوانی در رایانه و طراحی مدارهای مخابراتی دارند.
از فلیپ فلاپ های برای طراحی سلول های حافظه استفاده می شود. یک فلیپ فلاپ امکان ذخیره سازی یک بیت را دارد، که می تواند در حالت یک یا صفر باشد. چنین سلول حافظه ای برای نگهداری حالت، و مدارهایی که در الکترونیک به عنوان مدارهای ترتیبی یاد می شود، استفاده می شود. زمانی که از یک ماشین حالات متناهی استفاده می شود، خروجی نه تنها وابسته به ورودی فعلی است، بلکه وابسته به حالت موجود فعلی نیز می باشد ( بنابراین وابسته به ورودی قبلی هم هست ) . همچنین می توان برای شمارش واحد زمانی، هم گاه سازی از چند ورودی در زمان های مختلف برای ساخت یک واحد زمانی جداگانه، استفاده کرد.
فلیپ فلاپ می تواند به شکل ساده ( شفاف یا غیر شفاف ) یا همراه با سیگنال ساعت ( هم گاه سازی شده یا لبه سیگنال ) باشد. اگر چه کلمه فلیپ فلاپ به شکل کلی به هر دو نوع ساده و همراه با سیگنال ساعت اشاره دارد، اما امروزه، فلیپ فلاپ را برای مدارهای دارای سیگنال ساعت استفاده می کنند و برای شکل ساده آن از کلمه لچ استفاده می کنند.
در اصطلاح علمی، لچ حساس به سطح است، و فلیپ فلاپ حساس به لبه. به همین دلیل زمانی که لچ فعال می شود، وضعیت آن روشن است در حالی که یک فلیپ فلاپ تنها با تغییر حالت ساعت، حالتش تغییر می کند.
نخستین فیلیپ فلاپها در سال ۱۹۱۸ میلادی توسط ویلیام اکلز و فرانک ویلفرد جوردن اختراع گردید. [ ۱] [ ۲] در ابتدا نام آن مدار تریگر اکلز - جوردن بود و شامل دو عنصر فعال ( لامپ خلأ ) بود. طراحی آن در سال ۱۹۴۳ در کامپیوترهای کدشکن کلوسوس استفاده شد و این مدارها و گونه های ترانزیستوری شده آن ها در کامپیوترها حتی پس از معرفی مدار مجتمع متداول بودند. با اینکه الان فلیپ فلاپ های ساخته شده از دروازه منطقی متداول هستند، فلیپ فلاپ های اولیه به مدارهای تریگر یا مدار نوسان ساز معروف بودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز فلیپ فلاپ های برای طراحی سلول های حافظه استفاده می شود. یک فلیپ فلاپ امکان ذخیره سازی یک بیت را دارد، که می تواند در حالت یک یا صفر باشد. چنین سلول حافظه ای برای نگهداری حالت، و مدارهایی که در الکترونیک به عنوان مدارهای ترتیبی یاد می شود، استفاده می شود. زمانی که از یک ماشین حالات متناهی استفاده می شود، خروجی نه تنها وابسته به ورودی فعلی است، بلکه وابسته به حالت موجود فعلی نیز می باشد ( بنابراین وابسته به ورودی قبلی هم هست ) . همچنین می توان برای شمارش واحد زمانی، هم گاه سازی از چند ورودی در زمان های مختلف برای ساخت یک واحد زمانی جداگانه، استفاده کرد.
فلیپ فلاپ می تواند به شکل ساده ( شفاف یا غیر شفاف ) یا همراه با سیگنال ساعت ( هم گاه سازی شده یا لبه سیگنال ) باشد. اگر چه کلمه فلیپ فلاپ به شکل کلی به هر دو نوع ساده و همراه با سیگنال ساعت اشاره دارد، اما امروزه، فلیپ فلاپ را برای مدارهای دارای سیگنال ساعت استفاده می کنند و برای شکل ساده آن از کلمه لچ استفاده می کنند.
در اصطلاح علمی، لچ حساس به سطح است، و فلیپ فلاپ حساس به لبه. به همین دلیل زمانی که لچ فعال می شود، وضعیت آن روشن است در حالی که یک فلیپ فلاپ تنها با تغییر حالت ساعت، حالتش تغییر می کند.
نخستین فیلیپ فلاپها در سال ۱۹۱۸ میلادی توسط ویلیام اکلز و فرانک ویلفرد جوردن اختراع گردید. [ ۱] [ ۲] در ابتدا نام آن مدار تریگر اکلز - جوردن بود و شامل دو عنصر فعال ( لامپ خلأ ) بود. طراحی آن در سال ۱۹۴۳ در کامپیوترهای کدشکن کلوسوس استفاده شد و این مدارها و گونه های ترانزیستوری شده آن ها در کامپیوترها حتی پس از معرفی مدار مجتمع متداول بودند. با اینکه الان فلیپ فلاپ های ساخته شده از دروازه منطقی متداول هستند، فلیپ فلاپ های اولیه به مدارهای تریگر یا مدار نوسان ساز معروف بودند.
wiki: فلیپ فلاپ