فلیسطی ها ( به عبری: פלשתים، تلفظ: پلیشتیم؛ به مصری: 𓊪𓏲𓂋𓏤𓏤𓐠𓍘𓇋𓍑، تلفظ: پلشتو؛ به یونانی کوینه: Φυλιστιείμ، تلفظ: پالاییستیم ) قومی باستانی بودند که در سواحل جنوبی کنعان در طول دوره عصر آهن زندگی می کردند. فلیسطی ها به عنوان یک گروه مهاجر از تمدن اژه سرچشمه گرفتند که در حدود ۱۱۷۵ قبل از میلاد در کنعان در طی فروپاشی اواخر عصر برنز ساکن شدند. به زیستگاه این قوم فلیسطیه گفته می شد. با گذشت زمان، آنها به تدریج عناصر جوامع بومی سامی شام را با حفظ فرهنگ منحصر به فرد خود جذب کردند. در سال ۶۰۴ قبل از میلاد، حکومت فلیسطی ها پس از اینکه قرن ها تحت انقیاد امپراتوری آشوری نو ( ۹۱۱–۶۰۵ قبل از میلاد ) بود، سرانجام توسط نبوکدنصر دوم، پادشاه امپراتوری بابل نو نابود شد. فلیسطی ها پس از تبدیل شدن به بخشی از امپراتوری بابل نو و پس از آن امپراتوری ایران، هویت قومی متمایز خود را از دست دادند و تا اواخر قرن پنجم قبل از میلاد به عنوان یک قوم از اسناد تاریخی و باستان شناسی ناپدید شدند.
... [مشاهده متن کامل]
فلیسطی ها در تَنَخ، مجموعهٔ متون مقدس یهودیان، به دلیل درگیری با مردم کنعانی منطقه، به ویژه اسرائیلیان، شناخته شده اند. اگرچه تنخ منبع اصلی اطلاعات در مورد فلیسطی ها است، اما برای اولین بار آنها در نقش برجسته ای در معبد رامسس سوم در هابو که در آن پلشتو ( به مصری: 𓊪𓏲𓂋𓏤𓏤𓐠𓍘𓇋𓍑 ) نامیده شده اند، در اسناد تاریخی ظاهر شده اند. آن ها همچنین فرهنگ مادی متمایزی را به یادگار گذاشتند.
... [مشاهده متن کامل]
فلیسطی ها در تَنَخ، مجموعهٔ متون مقدس یهودیان، به دلیل درگیری با مردم کنعانی منطقه، به ویژه اسرائیلیان، شناخته شده اند. اگرچه تنخ منبع اصلی اطلاعات در مورد فلیسطی ها است، اما برای اولین بار آنها در نقش برجسته ای در معبد رامسس سوم در هابو که در آن پلشتو ( به مصری: 𓊪𓏲𓂋𓏤𓏤𓐠𓍘𓇋𓍑 ) نامیده شده اند، در اسناد تاریخی ظاهر شده اند. آن ها همچنین فرهنگ مادی متمایزی را به یادگار گذاشتند.
