فلک سواری

لغت نامه دهخدا

فلک سواری. [ ف َ ل َ س َ ] ( حامص مرکب ) سواری بر فلک. بلندپروازی. مرکب بر آسمان راندن. فلک پیما بودن :
رستمی کز فلک سواری رخش
هم بزرگ است و هم بزرگی بخش.
نظامی.
کرده فلک از فلک سواری
رویین دز قطب را حصاری.
نظامی.

فرهنگ فارسی

سواری بر فلک بند پروازی

پیشنهاد کاربران

بپرس