فِلوری، هوارد (۱۸۹۸ـ۱۹۶۸)(Florey, Howard)
فِلوری، هوارد
(بارون فلوری) آسیب شناس استرالیایی. در ۱۹۴۵، به همراه ارنست چِین، به سبب جداسازی و آماده سازی پنی سیلین به منزلۀ نوعی پادزی به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی دست یافت. پژوهش هایش دربارۀ لیزوزیم، نوعی آنزیم ضدباکتری که اَلگزاندر فلمینگ آن را کشف کرده بود، او را به تحقیق دربارۀ پنی سیلین، از دیگر کشف های فلمینگ، هدایت کرد. فلوری و چین این ترکیب را جدا و برای مصرفِ گسترده آماده کردند. فلوری در آدلائید زاده شد و در دانشگاه آکسفورد انگلستان درس خواند. از ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۵ در شفیلد و از ۱۹۳۵، در آکسفورد استاد آسیب شناسی بود. فلوری و همکارش، چِین، دریافتند که پنی سیلین مانند پلشت بر معمولی عمل نمی کند و مانع از فرآیند عادی تقسیم یاخته می شود. آزمایش های آنان نشان داد که پنی سیلین باعث محافظت در برابر عفونت می شود، ولی غلظت این دارو در بدن و مدت درمان بسیار مهم اند. در ۱۹۴۰، در اوایل جنگ جهانی دوم که حملۀ آلمان به انگلستان قریب الوقوع به نظر می رسید، فلوری و همکارانش هاگ های کپک پنی سیلیوم را روی آسترِ کت های خود پخش کرده بودند تا در صورت لزوم هرکدام از آن ها بتواند در جایی دیگر به پژوهش های خود ادامه دهد. در ۱۹۴۳، فلوری به تونس و سیسیل رفت و پنی سیلین را با موفقیت برای درمان مجروحان جنگ به کار برد. در ۱۹۴۵، مشخص شد که پنی سیلین با غلظت یک جزء در ۵۰میلیون هم خاصیت ضدباکتری دارد. پس از جنگ، تولید تجاری پنی سیلین در مقیاس وسیع آغاز شد. فلوری و همکارانش به پژوهش های خود دربارۀ دیگر پادزی ها ادامه دادند. آن ها سفالوسپورین سی را کشف کردند که بعداً مشتقاتی از آن، مثل سفالوتین، به دست آمد. از این دسته داروها به جای پنی سیلین استفاده می کنند.
فِلوری، هوارد
(بارون فلوری) آسیب شناس استرالیایی. در ۱۹۴۵، به همراه ارنست چِین، به سبب جداسازی و آماده سازی پنی سیلین به منزلۀ نوعی پادزی به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی دست یافت. پژوهش هایش دربارۀ لیزوزیم، نوعی آنزیم ضدباکتری که اَلگزاندر فلمینگ آن را کشف کرده بود، او را به تحقیق دربارۀ پنی سیلین، از دیگر کشف های فلمینگ، هدایت کرد. فلوری و چین این ترکیب را جدا و برای مصرفِ گسترده آماده کردند. فلوری در آدلائید زاده شد و در دانشگاه آکسفورد انگلستان درس خواند. از ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۵ در شفیلد و از ۱۹۳۵، در آکسفورد استاد آسیب شناسی بود. فلوری و همکارش، چِین، دریافتند که پنی سیلین مانند پلشت بر معمولی عمل نمی کند و مانع از فرآیند عادی تقسیم یاخته می شود. آزمایش های آنان نشان داد که پنی سیلین باعث محافظت در برابر عفونت می شود، ولی غلظت این دارو در بدن و مدت درمان بسیار مهم اند. در ۱۹۴۰، در اوایل جنگ جهانی دوم که حملۀ آلمان به انگلستان قریب الوقوع به نظر می رسید، فلوری و همکارانش هاگ های کپک پنی سیلیوم را روی آسترِ کت های خود پخش کرده بودند تا در صورت لزوم هرکدام از آن ها بتواند در جایی دیگر به پژوهش های خود ادامه دهد. در ۱۹۴۳، فلوری به تونس و سیسیل رفت و پنی سیلین را با موفقیت برای درمان مجروحان جنگ به کار برد. در ۱۹۴۵، مشخص شد که پنی سیلین با غلظت یک جزء در ۵۰میلیون هم خاصیت ضدباکتری دارد. پس از جنگ، تولید تجاری پنی سیلین در مقیاس وسیع آغاز شد. فلوری و همکارانش به پژوهش های خود دربارۀ دیگر پادزی ها ادامه دادند. آن ها سفالوسپورین سی را کشف کردند که بعداً مشتقاتی از آن، مثل سفالوتین، به دست آمد. از این دسته داروها به جای پنی سیلین استفاده می کنند.
wikijoo: فلوری،_هوارد_(۱۸۹۸ـ۱۹۶۸)