فِلور ایران
مجموعۀ پوشش گیاهی و انواع گیاهان مختلف ایران. از نظر آب و هوایی ایران کشوری متنوع و بنابراین دارای شش منطقۀ جغرافیایی گیاهی است. تنها ناحیۀ مرطوب ایران جنوب دریای خزر و دامنه های شمالی البرز است و دامنه های رشته کوه های زاگرس رطوبت کمی دریافت می کنند. بخش مرکزی ایران کویری و بیابانی است که بارش سالانۀ آن به کمتر از ۱۰۰ میلی متر می رسد. بیش از ۱۰هزار گونۀ گیاهی مختلف در مناطق کوهستانی ایران ثبت شده است. این مناطق یکی از متنوع ترین مناطق گیاهی جهان اند که بسیاری از تیره ها، جنس ها، و گونه های گیاهی مختلف را دربر می گیرند. دانش بومی گیاهان در ایران تا قبل از کشف فلور ایران به دست اروپایی ها، دارای سابقه ای طولانی بوده است. حتی بعد از حمله اعراب به ایران، نام های ایرانی در میان نام های عربی گیاهان وجود داشته است. ابن البیطار که اصلاً از مالاگا، در اندلس، بود و در مصر و سوریه زندگی می کرد، غالباً اسامی فارسی گیاهان را در کتاب خود استفاده می کرد. قدیمی ترین اثرفارسی موجود در داروشناسی کتاب الابنیه عن الحقایق الادویه، اثر ابومنصور موفق هروی، است. در عصر جدید اوّلین کتاب شناسایی گیاهان ایرانی برمبنای اسامی لاتین بین المللی در نیمۀ دوم قرن ۱۹م، کتاب ۶۰۰صفحه ای شلیمر است. در فاصلۀ ۱۹۴۳ تا ۱۹۶۰، احمد پارسا، گیاه شناس ایرانی، کتاب هشت جلدی خود را به نام فلور ایران چاپ کرد. در اروپا گیاه شناسان مختلفی در مورد فلور ایران تحقیق کردند. اثر عظیمی که در این زمینه تدوین شده است کتاب فلورا ایرانیکا، اثر کارل هاینتس رشینگر (وین، ۱۹۶۳) و بالغ بر ۱۷۶ جلد است و تقریباً اثر کاملی بوده که فقط دو گونۀ گیاهی خانوادۀ اسپرماتوفیت در آن بررسی نشده است. در ایران، گیاه شناسان ایرانی نیز تحقیقات عظیم و شایانی انجام داده اند؛ از آن جمله اند: حبیب الله ثابتی، حسین گل گلاب، کریم ساعی، علی زرگری، اسماعیل زاهدی، و غیره.
مجموعۀ پوشش گیاهی و انواع گیاهان مختلف ایران. از نظر آب و هوایی ایران کشوری متنوع و بنابراین دارای شش منطقۀ جغرافیایی گیاهی است. تنها ناحیۀ مرطوب ایران جنوب دریای خزر و دامنه های شمالی البرز است و دامنه های رشته کوه های زاگرس رطوبت کمی دریافت می کنند. بخش مرکزی ایران کویری و بیابانی است که بارش سالانۀ آن به کمتر از ۱۰۰ میلی متر می رسد. بیش از ۱۰هزار گونۀ گیاهی مختلف در مناطق کوهستانی ایران ثبت شده است. این مناطق یکی از متنوع ترین مناطق گیاهی جهان اند که بسیاری از تیره ها، جنس ها، و گونه های گیاهی مختلف را دربر می گیرند. دانش بومی گیاهان در ایران تا قبل از کشف فلور ایران به دست اروپایی ها، دارای سابقه ای طولانی بوده است. حتی بعد از حمله اعراب به ایران، نام های ایرانی در میان نام های عربی گیاهان وجود داشته است. ابن البیطار که اصلاً از مالاگا، در اندلس، بود و در مصر و سوریه زندگی می کرد، غالباً اسامی فارسی گیاهان را در کتاب خود استفاده می کرد. قدیمی ترین اثرفارسی موجود در داروشناسی کتاب الابنیه عن الحقایق الادویه، اثر ابومنصور موفق هروی، است. در عصر جدید اوّلین کتاب شناسایی گیاهان ایرانی برمبنای اسامی لاتین بین المللی در نیمۀ دوم قرن ۱۹م، کتاب ۶۰۰صفحه ای شلیمر است. در فاصلۀ ۱۹۴۳ تا ۱۹۶۰، احمد پارسا، گیاه شناس ایرانی، کتاب هشت جلدی خود را به نام فلور ایران چاپ کرد. در اروپا گیاه شناسان مختلفی در مورد فلور ایران تحقیق کردند. اثر عظیمی که در این زمینه تدوین شده است کتاب فلورا ایرانیکا، اثر کارل هاینتس رشینگر (وین، ۱۹۶۳) و بالغ بر ۱۷۶ جلد است و تقریباً اثر کاملی بوده که فقط دو گونۀ گیاهی خانوادۀ اسپرماتوفیت در آن بررسی نشده است. در ایران، گیاه شناسان ایرانی نیز تحقیقات عظیم و شایانی انجام داده اند؛ از آن جمله اند: حبیب الله ثابتی، حسین گل گلاب، کریم ساعی، علی زرگری، اسماعیل زاهدی، و غیره.
wikijoo: فلور_ایران
