فلوت

فلوت ( به انگلیسی: Flute ) از سازهای بادی چوبی ( بی زبانه یا بی قمیش ) است که برخلاف دیگر سازهای این دسته، صدای آن نه از لرزش قمیش، بلکه از نوسان هوای دمیده شده بر لبهٔ دهنی ( یا تیغهٔ هواییِ ) ساز تولید می شود. فلوت جزو سازهای بادی چوبی بدون زبانه است.
صدای فلوت را به رنگ آبی تشبیه می نمایند و آن را نوای آسمانی دانسته اند. [ ۱]
این ساز جزء قدیمی ترین ابزار موسیقی بشر محسوب می شود[ ۲] و قدمت برخی از انواع آن، که باستان شناسان یافته اند، به ۵۰٬۰۰۰ سال پیش می رسد.
فلوت ها در گذشته از جنس چوب ساخته می شدند ( به همین دلیل در قدیم از آن به عنوان ساز بادی چوبی نام برده می شد ) ولی امروزه با وجود اینکه این ساز در زمره سازهای بادی چوبی قرار دارد، لیکن ملاک تقسیم بندی آن جنس و آلیاژی که در ساخت آن استفاده شده مد نظر نیست، بلکه نحوه تولید صدای آن است.
واژه فلوت در زبان های اروپایی به معنای نام کلی سازهای مشابه فلوت نیز بکار می رود. فلوت و ساز شرقی نی هم نوعی فلوت شمرده می شود. به طور کلی فلوت و نی سازهایی هم خانواده هستند.
برخی از ویژگی های این ساز:
• با اینکه فلوت نیز جز سازهای بادی چوبی است ولی امروزه ان را از جنس طلا می سازند.
• فلوت جدید را «فلوت بوهم» می نامند.
• نت این ساز را با کلید سل می نویسند.
فلوت چینی: چین را می توان یکی از قدیمیترین کشورها در نواختن آلات موسیقی به ویژه فلوت دانست. در چین فلوتهای مختلفی وجود دارد از جمله:
• Dizi: یکی از آلات اصلی موسیقی در چین است. علاوه بر این که از آن در موسیقی سنتی، اپرا و ارکستر استفاده می شود، به کشورهای غربی نیز راه پیدا کرده است. نواختن آن به صورت اریب می باشد. به طور عمده از چوب بامبو ( خیزران ) ساخته می شود و صدای بسیار زیبایی دارد.
• Xiao: سازی بسیار قدیمی می باشد. نواختن آن به صورت عمودی و جنس آن نیز از خیزران تیره رنگ است.
• Paixiao
4 - Koudi: از جنس خیزران و بسیار کوچک و نازک می باشد. در سال ۱۹۷۱ توسط یکی از استادان فلوت Dizi اختراع شد.
این نوع فلوت در کشورهای هند و پاکستان نواخته می شود. از چوب خیزران ساخته شده و بر روی آن ۶ یا ۷ سوراخ وجود دارد. نواختن آن نیز به صورت اریب می باشد.
یکی از قدیمیترین سازهای موسیقی در جهان می باشد. ۱۲۰۰۰ سال قدمت! گذشته آن به چین برمی گردد ولی به مرور زمان به اروپا نیز راه پیدا می کند. نحوه صدا دهی آن تقریباً شبیه به فلوت ریکوردر می باشد. جنس آن معمولاً از سفال است ولی با پلاستیک، چوب، شیشه و فلز نیز ساخته می شود. تعداد سوراخهای آن هم چهار تا دوازده عدد می باشد. صدای آن نیز بسیار زیباست.

فلوت (flute)
(یا: فلوت تراورسیر ) ساز بادی چوبی که از پهلو نواخته می شود و پیشینۀ قابل توجهی دارد. تسلط بر این ساز دشوار است اما قابلیت نواختن ملودی های پیچیده و بیان مایه های احساسی گوناگون را دارد. نوازنده با دمیدن در سوراخی در انتهای ساز، صوت موسیقایی موردنظر را تولید می کند. انگشتان برای تولید نت های گوناگون روی سوراخ های لوله قرارمی گیرند. فلوت سوپرانوی استاندارد گستره ای برابر با سه اکتاو یا بیشتر دارد. خاستگاه این ساز در آسیا و حدود سال ۹۰۰ پ م است. پیشینۀ فلوت اروپایی را می توان تا حدود سال ۱۱۰۰پ م دنبال کرد، و دربرگیرندۀ فایفِ نظامی است که خانواده ای از سازندگان آلات موسیقی به نام هوتتِر آن را تکامل دادند و به فلوت باروک تک کلیدی تبدیل کردند. فلوت های کروماتیک ارکستری امروز با کلیدهای فراوان خود از تغییر و تبدیل های بعدی تئوبالد بوم در قرن ۱۹ پدید آمدند. این فلوت ها که اکنون بیشتر از فلز (حتی نقره، طلا، یا پلاتین) ساخته می شوند تا چوب، شامل فلوت سوپرانو در دو۴، پیکّولوی زیرتر در دو۵، آلتو در سل۳، و فلوت باس در دو۳ اند که فلوت اخیر به ندرت در ارکستر به کارمی رود اما در موسیقی پیشتاز دهۀ ۱۹۵۰ به منزلۀ یک ساز کنسرتی و همراهی نواز احساس برانگیز در صحنه هایی از فیلم های موج نو رواج داشت. رپرتوآر کنسرتی فلوت، بسیار گسترده و مفصل است، و شامل قطعه های آشنا از آهنگ سازانی است همچون یوهان سباستیان باخ، موتسارت؛ و ترجیع بند پاستورال بعد از ظهر یک فون اثر دبوسی (۱۸۹۴). ویوالدی تعدادی کنسرتو برای پیکّولو ساخت و برونو مادِرنا آهنگ هایی برای فلوت های آلتو و باس دارد. ازجمله اجراکنندگان این ساز عبارت اند از جیمز گالوِی، سِوِرینو گاتسِلّونی (۱۹۱۹ـ )، و ژان ـ پیِر رامپال.