فلسفه فرانسه ( انگلیسی: French philosophy ) ، که در این جا به معنای فلسفه در زبان فرانسوی تلقی می شود، بسیار متنوع بوده و قرن ها بر کل فلسفه غرب تأثیر گذاشته است، از مکتب شناسی قرون وسطایی پیر آبلار، تا پایه گذاری فلسفه مدرن توسط رنه دکارت، تا فلسفه علم، اگزیستانسیالیسم، پدیدارشناسی، ساختارگرایی و پست مدرنیسم در قرن بیستم.
پیر آبلار ( ۱۰۷۹–۲۱ آوریل ۱۱۴۲ ) فیلسوف، الهی دان و منطق دان بود. داستان رابطه و عشق او با هلوییز افسانه ای شده است. دیکشنری بیوگرافی چمبرز او را به عنوان «متفکرترین شخصیت و جسورترین متکلم قرن دوازدهم» توصیف می کند. [ ۱]
اهمیت کلی آبلار در این است که او با قاطعیت تر از هرکسی قبل از خود، شیوهٔ مکتبی فلسفه ورزی را با هدف ارائه بیانی رسمی عقلانی به آموزه های کلیسایی تثبیت کرده است. هر چه قدر هم که تفسیرهای خاص او محکوم شده باشد، اما با همان روحی که طرح کلی فکری پس از آن در قرن سیزدهم با تأیید سران کلیسا تشریح شد، در نظر گرفته شد.
او به تثبیت اقتدار فلسفی ارسطو کمک کرد که در نیم قرن پس از مرگ او استوار شد. در این زمان بود که ارغنون کامل شده و به تدریج سایر آثار متفکر یونانی برای اولین بار در مدارس موجود شد. قبل از زمان او اقتدار افلاطون اساس رئالیسم غالب بود. ( در مورد به اصطلاح مفهوم گرایی و نگرش او به مسئله جهانی ها، به اسکولاستیک مراجعه کنید )
میشل ایکوم دو مونتی ( ۱۵۳۳–۱۵۹۲ ) ممکن است کاتولیک بوده باشد، اما مواضعی ضد دگماتیک، او را به پدر روحیه ضد انطباق فرانسوی تبدیل کرد. کار او شامل آزمایش های کوچکی برای افکارش است که مملو از حکایات زندگی نامه ای و گاه به گاه است. قصد او از مقالات این بود که چیزی به یادگار بگذارد که خانواده او را به خاطر بسپارند. او اولین کسی بود که از واژه مقالات استفاده کرد و نوشته هایش بر شکسپیر، روسو و نیچه بسیار تأثیرگذار بود. شکاکیت فلسفی پیرهونی او که در شعار شخصی او یعنی «چه می دانم؟» ( ?Que sais - je ) ، به عنوان یکی از کاتالیزورهای آثار رنه دکارت عمل کرد.
فلسفه مدرن در فرانسه با فلسفه رنه دکارت ( ۱۵۹۶–۱۶۵۰ ) آغاز شد. تأملات در فلسفه اولی، موضوع اصلی تفکر فلسفی او را از هستی شناسی به معرفت شناسی تغییر داد و بر جزم گرایی ارسطویی که در فلسفه از اسکولاستیک به ارث رسیده بود، که شکل غالب تفکر در قرن های قبل بود، غلبه کرد، درحالی که به‍طور هم زمان برخی از اساسی ترین مشکلات را برای نسل های آینده فیلسوف به وجود آورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپیر آبلار ( ۱۰۷۹–۲۱ آوریل ۱۱۴۲ ) فیلسوف، الهی دان و منطق دان بود. داستان رابطه و عشق او با هلوییز افسانه ای شده است. دیکشنری بیوگرافی چمبرز او را به عنوان «متفکرترین شخصیت و جسورترین متکلم قرن دوازدهم» توصیف می کند. [ ۱]
اهمیت کلی آبلار در این است که او با قاطعیت تر از هرکسی قبل از خود، شیوهٔ مکتبی فلسفه ورزی را با هدف ارائه بیانی رسمی عقلانی به آموزه های کلیسایی تثبیت کرده است. هر چه قدر هم که تفسیرهای خاص او محکوم شده باشد، اما با همان روحی که طرح کلی فکری پس از آن در قرن سیزدهم با تأیید سران کلیسا تشریح شد، در نظر گرفته شد.
او به تثبیت اقتدار فلسفی ارسطو کمک کرد که در نیم قرن پس از مرگ او استوار شد. در این زمان بود که ارغنون کامل شده و به تدریج سایر آثار متفکر یونانی برای اولین بار در مدارس موجود شد. قبل از زمان او اقتدار افلاطون اساس رئالیسم غالب بود. ( در مورد به اصطلاح مفهوم گرایی و نگرش او به مسئله جهانی ها، به اسکولاستیک مراجعه کنید )
میشل ایکوم دو مونتی ( ۱۵۳۳–۱۵۹۲ ) ممکن است کاتولیک بوده باشد، اما مواضعی ضد دگماتیک، او را به پدر روحیه ضد انطباق فرانسوی تبدیل کرد. کار او شامل آزمایش های کوچکی برای افکارش است که مملو از حکایات زندگی نامه ای و گاه به گاه است. قصد او از مقالات این بود که چیزی به یادگار بگذارد که خانواده او را به خاطر بسپارند. او اولین کسی بود که از واژه مقالات استفاده کرد و نوشته هایش بر شکسپیر، روسو و نیچه بسیار تأثیرگذار بود. شکاکیت فلسفی پیرهونی او که در شعار شخصی او یعنی «چه می دانم؟» ( ?Que sais - je ) ، به عنوان یکی از کاتالیزورهای آثار رنه دکارت عمل کرد.
فلسفه مدرن در فرانسه با فلسفه رنه دکارت ( ۱۵۹۶–۱۶۵۰ ) آغاز شد. تأملات در فلسفه اولی، موضوع اصلی تفکر فلسفی او را از هستی شناسی به معرفت شناسی تغییر داد و بر جزم گرایی ارسطویی که در فلسفه از اسکولاستیک به ارث رسیده بود، که شکل غالب تفکر در قرن های قبل بود، غلبه کرد، درحالی که به‍طور هم زمان برخی از اساسی ترین مشکلات را برای نسل های آینده فیلسوف به وجود آورد.
wiki: فلسفه فرانسه