فلسفهٔ سیاسی ایمانوئل کانت ( ۱۸۰۴ - ۱۷۲۴ ) فلسفه ای سیاسی است، که دارای رهیافت جمهوری خواهی کلاسیک است. کانت در کتاب صلح پایدار: یک طرح فلسفی ( ۱۷۹۵ ) فهرستی از شرایطی را ارائه می دهد که به باور او برای خاتمه دادن به جنگ و ساختن صلحی همیشگی ضرورت دارد. این شرایط جهانی متشکل از دولت های جمهوری مشروطه است که توسط اجتماع سیاسی تأسیس شده اند. نظریهٔ جمهوری خواهی کلاسیک او در آموزهٔ حق ( ۱۷۹۷ ) بسط داده شده که بخش نخست از کتاب متافیزیک اخلاق است. فلسفهٔ سیاسی کانت در انتهای سدهٔ بیستم در کشورهای انگلیسی زبان نوزایی قابل توجهی را گذراند، به گونه ای که در عرض چند سال مطالعاتی بر روی آن انجام شد که در طول چندین دههٔ قبل بی سابقه بود.
... [مشاهده متن کامل]
سهم اصلی کانت در فلسفهٔ سیاسی و فلسفهٔ حقوق به آموزهٔ حاکمیت قانون ( به آلمانی: Rechtsstaat ) مربوط است. بر اساس این آموزه، قدرت دولت به منظور حفظ شهروندان از اعمال خودسرانهٔ اقتدار محدودیت دارد. حاکمیت قانون مفهومی در اندیشهٔ حقوقی اروپای قاره ای است که در اصل از فلسفهٔ حقوق آلمانی وام گرفته شده است که می تواند به «دولت قانونی» یا «دولت حقوقی» نیز ترجمه شود. در این دولت مشروطه که اغلب با مفهوم آنگلو - آمریکایی حاکمیت قانون در پیوند است، اعمال قدرت حکومتی به وسیلهٔ قانون محدود می شود. فلسفهٔ سیاسی کانت به واسطهٔ فرض کردن محدودیت دولت بر اساس قرارداد اجتماعی به عنوان مسئله ای مقرراتی، فلسفه ای لیبرال توصیف می شود.
شهروندان در حاکمیت قانون به صورت وسیعی در آزادی های مدنی پایه ای سهیم می شوند و می توانند از دادگاه ها استفاده کنند. یک کشور نمی تواند لیبرال دموکراتیک به شمار بیاید بدون آنکه نخست حاکمیت قانون در آن مستقر شود. نویسندگان آلمانی معمولاً تئوری های ایمانوئل کانت را در آغاز شرح شان از جنبش رسیدن به حاکمیت قانون قرار می دهند. پس از آنکه قانون اساسی ایالات متحده و فرانسه در اواخر سدهٔ هجدهم به تصویب رسید، «حاکمیت قانون» در معنای «دولت مبتنی بر قانون اساسی» در آثار متأخر ایمانوئل کانت مطرح شد. رهیافت کانت بر برتری قانون اساسی مکتوب کشوری مبتنی است. این برتری می باید ضمانتی برای ایدهٔ اصلی او ایجاد کند: یک حیات توأم با صلح پایدار به عنوان وضعیت پایه ای برای سعادت مردم اش و رفاه آن ها. کانت دکترین خود را بر اساس مشروطیت و حکومت قانون بنیاد نهاد. او بنابراین مسئلهٔ اصلی مشروطیت را به صورت «تأسیس یک دولت در نهایت بر اساس اخلاقیات شهروندانش مبتنی است که آن نیز به نوبهٔ خود بر خوب بودن این تأسیس استوار است». ایدهٔ کانت بنیاد تئوری های قانون اساسی در سدهٔ بیستم بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
سهم اصلی کانت در فلسفهٔ سیاسی و فلسفهٔ حقوق به آموزهٔ حاکمیت قانون ( به آلمانی: Rechtsstaat ) مربوط است. بر اساس این آموزه، قدرت دولت به منظور حفظ شهروندان از اعمال خودسرانهٔ اقتدار محدودیت دارد. حاکمیت قانون مفهومی در اندیشهٔ حقوقی اروپای قاره ای است که در اصل از فلسفهٔ حقوق آلمانی وام گرفته شده است که می تواند به «دولت قانونی» یا «دولت حقوقی» نیز ترجمه شود. در این دولت مشروطه که اغلب با مفهوم آنگلو - آمریکایی حاکمیت قانون در پیوند است، اعمال قدرت حکومتی به وسیلهٔ قانون محدود می شود. فلسفهٔ سیاسی کانت به واسطهٔ فرض کردن محدودیت دولت بر اساس قرارداد اجتماعی به عنوان مسئله ای مقرراتی، فلسفه ای لیبرال توصیف می شود.
شهروندان در حاکمیت قانون به صورت وسیعی در آزادی های مدنی پایه ای سهیم می شوند و می توانند از دادگاه ها استفاده کنند. یک کشور نمی تواند لیبرال دموکراتیک به شمار بیاید بدون آنکه نخست حاکمیت قانون در آن مستقر شود. نویسندگان آلمانی معمولاً تئوری های ایمانوئل کانت را در آغاز شرح شان از جنبش رسیدن به حاکمیت قانون قرار می دهند. پس از آنکه قانون اساسی ایالات متحده و فرانسه در اواخر سدهٔ هجدهم به تصویب رسید، «حاکمیت قانون» در معنای «دولت مبتنی بر قانون اساسی» در آثار متأخر ایمانوئل کانت مطرح شد. رهیافت کانت بر برتری قانون اساسی مکتوب کشوری مبتنی است. این برتری می باید ضمانتی برای ایدهٔ اصلی او ایجاد کند: یک حیات توأم با صلح پایدار به عنوان وضعیت پایه ای برای سعادت مردم اش و رفاه آن ها. کانت دکترین خود را بر اساس مشروطیت و حکومت قانون بنیاد نهاد. او بنابراین مسئلهٔ اصلی مشروطیت را به صورت «تأسیس یک دولت در نهایت بر اساس اخلاقیات شهروندانش مبتنی است که آن نیز به نوبهٔ خود بر خوب بودن این تأسیس استوار است». ایدهٔ کانت بنیاد تئوری های قانون اساسی در سدهٔ بیستم بوده است.
