فلسفه زبان متعارف

فلسفه زبان متعارف مکتب فلسفی در سنت فلسفه تحلیلی است، که بیش تر پس از جنگ جهانی دوم و در میان استادان دانشگاه آکسفورد رواج و رونق یافت. [ ۱] این رویکرد را می توان همچون عمل گرایی امریکایی واکنشی به دیسه گرایی فیلسوفان تحلیلی نسل نخست در دانشگاه کمبریج، اثبات گرایان منطقی و ویتگنشتاین نخست دانست. پیشگامان این رویکرد گیلبرت رایل، پیتر استراوسن و جان لانگشاو آستین سه استاد دانشگاه آکسفورد بودند و از همین رو گاه به این رویکرد رویکرد آکسفوردی نیز گفته می شود. هرچند توجه به زبان متعارف و روزمره منحصر در میان آکسفوردی ها نماند، اما ویژگی مشترک کارهای این سه فیلسوف همین بود، که بر خلاف پافشاری فیلسوفان کمبریجی چون مور، راسل و ویتگنشتاین نخست نه تنها چندان امیدوار نبودند، که بتوان با منطق نوین و زبان را نمادین کردن، بتوان مسائل فلسفی را حل یا منحل کرد، بلکه از بنیاد چنین کاری را به بی راه رفتن می دانستند و پندار وضوح ریاضیاتی می خواندند.
نگره تصویری زبان ویتگنشتاین بر این فکر استوار بود، که اجزای زبان تصویری از اجزای جهان است. آکسفوردی ها مثال های نقض بسیاری برای این اصل کلی در زبان متعارف می دیدند. از این رو رویکرد ایشان به ویژه بر احتراز کردن از این نگره فلسفی و در توجه به جزئیات زبان متعارف روزمره می شد. این رویکرد گاهی با کارهای بعدی لودویک ویتکنشتاین و تعدادی از اندیشمندان میانه قرن بیستم پیوسته می شد. [ ۲]
↑ "British philosophy". Wikipedia ( به انگلیسی ) . 2018 - 02 - 08. ↑ "Ordinary language philosophy - History". wikipedia ( به انگلیسی ) .