فلسفه دوره رنسانس دوره ای از تاریخ فلسفه اروپا است در سده های ۱۵ و ۱۶ م. بین قرون وسطی و عصرخرد. رنسانس دوره توفیق های بزرگی در زمینه فلسفه نبود ولی این دوره کارهایی را صورت داد که مقدمات عظمت قرن هفدهم را فراهم ساخت؛ اصول مشخصه فلسفه دوره رنسانس بازگشت به فلسفه کلاسیک یونان باستان و مرجع صلاحیتدار آن افلاطون در مقابل فلسفه ارسطو است، که به فلسفه قرون وسطی غلبه داشت.
در دوره رنسانس روشهای علمی تازه نخستین گام اساسی بشر به سوی کشف یک دنیای تازه بود و راه را برای انقلاب علمی و فنی و اختراعات تازه و متفاوت گشود.
دوران نوزایی در حقیقت دوران آزادی انسان از قید و بند طبیعت و نیز جهل خود خواسته انسان بود. طبیعت دیگر چیزی نبود که ماورا انسان قرار گرفته باشد و انسان تنها چیزهایی درباره اش می داند؛ بلکه طبیعت به موضوع کار، تجربه و کاربرد انسان تبدیل شد.
• ۱ - رنسانس فعالیت فکری را به عنوان یک کار لذت بخش اجتماعی تشویق می کرد و نه به عنوان تفکر محدود و محبوس که هدفی جز صیانت از یک مذهب معلوم و مشخص نداشته باشد.
• ۲ - دستگاه فلسفه مدرسی را که به صورت غل و زنجیر فکری درآمده بود در هم شکست چرا که رنسانس مطالعه فلسفه افلاطون را احیا کرد و افلاطون را به جای ارسطو نشانید و بدین وسیله حداقل آن اندازه استقلال فکری که لازمه انتخاب میان افلاطون و ارسطو است را فراهم آورد.
لازم است ذکر شود که فلسفه مشاء در عصر رنسانس نیز مانند سده های میانه همچنان در دانشگاه ها تدریس می شد اما مهم ترین امری که این فلسفه را از فلسفه مشائی قرون وسطی متمایز می کرد توجه رنسانسیان به زبان یونانی در مطالعه ارسطو بود. به این معنی که در دانشگاه ها متون ارسطو را به زبان یونانی مطالعه و تدریس می نمودند.
در مطالعه افلاطون در دوره رنسانس حداقل سه جریان عمده می توان یافت:
• ۱ - عده ای همچون پلتو ( Pletho ) افلاطون را از دیدگاهی غیر مسیحی مطالعه می کردند و تعلیم می دادند.
• ۲ - عده ای دیگر مانند مارسیلیو فیچینو سعی می کردند که آراء افلاطون را با اعتقادات مسیحی جمع کرده و آن را تبیین کنند.
• ۳ - افرادی نیز همچون کوپرنیکوس، گالیله و جوردانو برونو از آراء افلاطون و به خصوص توجه اش به ریاضیات در بحث های جهان شناسی استفاده می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دوره رنسانس روشهای علمی تازه نخستین گام اساسی بشر به سوی کشف یک دنیای تازه بود و راه را برای انقلاب علمی و فنی و اختراعات تازه و متفاوت گشود.
دوران نوزایی در حقیقت دوران آزادی انسان از قید و بند طبیعت و نیز جهل خود خواسته انسان بود. طبیعت دیگر چیزی نبود که ماورا انسان قرار گرفته باشد و انسان تنها چیزهایی درباره اش می داند؛ بلکه طبیعت به موضوع کار، تجربه و کاربرد انسان تبدیل شد.
• ۱ - رنسانس فعالیت فکری را به عنوان یک کار لذت بخش اجتماعی تشویق می کرد و نه به عنوان تفکر محدود و محبوس که هدفی جز صیانت از یک مذهب معلوم و مشخص نداشته باشد.
• ۲ - دستگاه فلسفه مدرسی را که به صورت غل و زنجیر فکری درآمده بود در هم شکست چرا که رنسانس مطالعه فلسفه افلاطون را احیا کرد و افلاطون را به جای ارسطو نشانید و بدین وسیله حداقل آن اندازه استقلال فکری که لازمه انتخاب میان افلاطون و ارسطو است را فراهم آورد.
لازم است ذکر شود که فلسفه مشاء در عصر رنسانس نیز مانند سده های میانه همچنان در دانشگاه ها تدریس می شد اما مهم ترین امری که این فلسفه را از فلسفه مشائی قرون وسطی متمایز می کرد توجه رنسانسیان به زبان یونانی در مطالعه ارسطو بود. به این معنی که در دانشگاه ها متون ارسطو را به زبان یونانی مطالعه و تدریس می نمودند.
در مطالعه افلاطون در دوره رنسانس حداقل سه جریان عمده می توان یافت:
• ۱ - عده ای همچون پلتو ( Pletho ) افلاطون را از دیدگاهی غیر مسیحی مطالعه می کردند و تعلیم می دادند.
• ۲ - عده ای دیگر مانند مارسیلیو فیچینو سعی می کردند که آراء افلاطون را با اعتقادات مسیحی جمع کرده و آن را تبیین کنند.
• ۳ - افرادی نیز همچون کوپرنیکوس، گالیله و جوردانو برونو از آراء افلاطون و به خصوص توجه اش به ریاضیات در بحث های جهان شناسی استفاده می کردند.
wiki: فلسفه رنسانس