فلسفه جدید

فلسفه مدرن یا فلسفه جدید، دوره ای از تاریخ فلسفه است که از قرن هفدهم، با دکارت، آغاز می شود و تا اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، ادامه می یابد. [ ۱]
شناسهٔ اصلی فلسفه جدید، انسان گرایی است. این اصطلاح بشردوستی، دلبستگی به مسائل مربوط به بشر، در سدهٔ نوزدهم در اروپا رواج یافت و به تفکر و اندیشه هایی گفته می شد که بر قابلیت های ذاتی انسان، تأکید می ورزید.
این اندیشه در جهت خلاف اندیشه مسیحیان سده های میانه رقم خورد که در این اندیشه: انسان موجودی بدبخت و ذلیل و گناهکار بود که دائم باید در آرزوی رهایی از دام گناهان نفسانیِ خود باشد. انسان گرایان، انسان را شاهکار طبیعت و آفرینش می دانستند و بر این باور بودند که بشر، خاستگاه و نماد بی پایان قابلیت ها و استعدادهای بی شمار اخلاقی، روحی و جسمانی است. ادبیاتِ این دوره را انسانیت نامیده اند.
انسان گرایی، اجمالاً، عبارت است از باور به اینکه در جهان، هرچه هست، باید در خدمت انسان باشد. در یک کلام می توان گفت که انسان، مخدوم است و جز او، هر چه هست، خادم انسان است. بنیادهای انسان گرایی، عبارتند از:
• اصالت علم؛
• ماده گرایی؛
• حذف الهیات از فلسفه؛
• و گرایش به نوعی شک گرایی.