فلسفه افلاطونی

فلسفه افلاطونی یا پلاتونیسم در صورتی که به عنوان اسم خاص به کار برده شود، به اندیشه های فلسفی افلاطون و سایر سیستم های فلسفی ای که به آن نزدیک هستند یا از آن مشتق شده اند گفته می شود.
در یک کاربرد محدودتر، فلسفه افلاطونی به عنوان یک اسم عام در مقابل نام گرایی به کار می رود و "وجود" اموری انتزاعی را تأیید می کند که گفته می شود در یک "حوزه سوم" در مقابل دو حوزه دیگر اظهار وجود می کند: دنیای محسوس بیرونی و دنیای هوشیاری درونی. لازم به ذکر است که "فلسفه افلاطونی" در صورتی که در مقابل نام گرایی به کار برده شود، نیازی به پذیرش هیچیک از دکترین افلاطون را ندارد.
در یک مفهوم محدودتر، این اصطلاح، به دکترین واقع گرایی افلاطونی اشاره دارد. مفهوم مرکزی فلسفه افلاطونی، در نظر گرفتن تفکیک بین دو نوع از واقعیت است: واقعیتی که محسوس است، ولی پیچیده و نامفهوم است و واقعیتی که غیرقابل مشاهده و نامحسوس است، ولی معقول، روشن و قابل فهم است. در نظر گرفتن این مفهوم، برای نظریه اشکال، اساسی و ضروری است. [ ۱]
اشکال، معمولاً در مکالمات افلاطون ( مجموعه آثار افلاطون ) مانند فایدون، ضیافت و جمهور، به عنوان الگوهای اصلی بی عیب و نقص و ماورایی توصیف می شوند که نمونه های دنیای روزمره، نسخه های ناقص آن ها هستند.