فلامن

فِلامِن (flamen)
جمع آن «فلامینس»، مشتق از «فلاره»ی لاتینی، به معنای «افروختن آتش محراب». در روم باستان، هر یک از پانزده کاهن مراسم قربانی. هر فلامن موظف بود روزانه قربانی ای را به یکی از خدایان در پانتئونِ (معبد خدایان) دولتی تقدیم کند. منصب فلامن مادام العمر بود، اما در صورت مرگ همسر فلامن که دستیار او در مراسم بود یا بر اثر غفلت از انجام وظیفه یا پیشامدی بدیمن حین برگزاری مراسم، از منصبش برکنار می شد. فلامن ها در اصل سه گروه بودند: فلامن دیالیس درخدمت ژوپیتر، فلامن مارسیالیس درخدمت مارس، و فلامن کوئیرینالیس درخدمت کوئیرینوس. زمانی که تعدادشان به پانزده تن می رسید، سه منصب پیشین که به پاتریسین ها (طبقۀ اعیان) تعلق داشت، فلامینس مایورس (فلامن های اعظم)، و دوازده منصب دیگر، فلامینس مینورس (فلامن های کهتر) نام می گرفتند که به پلبِین َها (عوام) مربوط می شوند. تعداد فلامن ها در اواخر دورۀ جمهوری کاهش یافت. مسئول برگزاری مراسم سالانۀ بزرگداشت فیدس پوبلیکا، ایزدبانوی شرف و افتخار رومیان، سه فلامن اصلی بودند. لباس رسمی فلامن ها، به جز فلامن دیالیس، کلاه سفید مخروطی (آپکس)، ردا (لائنا) و تاجی از برگ غان بود. فلامن دیالیس مهم ترین فلامن بود و با داشتن یک کرسی در سنا حق استفاده از کرسی کیورول (صندلی تاشویی با پایه های سنگین، بدون پشتی، که صاحب منصبان عالی رتبه روم باستان روی آن می نشستند) را داشت که مختص قضات و امپراتور بود. نظام پیچیده ای از مقررات به او در برابر بی حرمتی و تعرض به مناسک مصونیت می بخشید؛ او مجاز نبود که به مجرمان در غل و زنجیر، به سپاهیان و به مردمی که مشغول کار بودند نگاه کند؛ به اسب یا هر چیز ناپاک دست بزند و یا سوگند یاد کند. همچنین اجازه نداشت که شب را خارج از روم بگذراند. نشانه هایش عبارت بودند از کلاه سفید (پیلئوس یا آلبوگالروس) با شاخه ای زیتون بر تارک آن و نخی پشمی، ردای پشمی ضخیم (توگا پرایتکستا) با لبۀ ارغوانی که همسرش آن را می بافت؛ کارد قربانی و عصایی که هنگام رفتن به مراسم قربانی با آن مردم را از خود دور می کرد. ازدواجش به شکل «کُنفارِئاتیو» برگزار می شد که در آن کیکی از گندم به خدایان پیشکش می شد. ازدواج فقط با مرگ همسر او، فلامینیکا دیالیس، ملغا می شد و او پس از آن ناگزیر بود که از منصب خود کناره گیرد.