فغفور

فغفور عربی شده واژه �بغپور� فارسی و به معنای پسر خدا می باشد .
این واژه با واژه �باگاپوترا� ( भगपुत्र ) در زبان سانسکریت و به همان معنا هم ریشه می باشد .

برای یادسپاری آسان تر می توان با کلمات بازی کرد.
فغفور بر وزن مغفور ولی قطعا فلامغفور.
کسی که خود را پسر خدا می داند اگرچه پادشاه چین باشد قطعا مغفور و مرحوم نیست.
آوردن حرف ف در فلامغفور از جهت یادآور شدن حرف اول کلمه ی فغفور است.

فغفور:
دکتر کزازی در مورد واژه ی "فغفور " می نویسد : ( ( فغفور بر نام پادشاهان چین بوده است . فغفور ریخت تازیکانه ی بغپور در پارسی است که در واژه، به معنی پسر خدا است. این برنام از بنیادی باور شناختی بازمانده است که بر پایه ی آن پادشاهان از تیره و تبار ی آسمانی و خدایانه شمرده می شده اند. نمونه را، سومریان می پنداشته اند که در شبی ویژه از سال، خدایی با دوشیزه ای سپند و آیینی که از میان دوشیزگان گزیده می آمده است، در می آمیزد و از این آمیزش، پادشاه آینده زاده خواهد شد. آن دوشیزه آن شب را در هفتمین اشکوب " زیگورات" پرستشگاه سومری، که نمادی از آسمان بوده و سپندترین اشکوب های هفتگانه ی آن شمرده می شده است و " گوگونوم" نام داشته است، به سر می آورده است؛ تا با خدای فرود آمده از آسمان درآمیزد و به پادشاهان آینده بار بگیرد. ) )
... [مشاهده متن کامل]

فغفور [ وار ] بودم و فغ پیشم فغ رفت و من بماندم فغ واره - ابوشکور

همانجور که گفته شد فغفور , همان بغپور پارسی است به چیم پسر خدا ( بغ= خدا پور= پسر ) که به چین رفته و فرنام شاهان آن سرزمین شد