فغاک

لغت نامه دهخدا

فغاک. [ ف َ ] ( ص ) ابله. نادان. ( یادداشت مؤلف ) ( فرهنگ فارسی معین ) :
آن کت کلوخ روی لقب کرد خوب کرد
ایرا لقب گران نبود بر دل فغاک.

منجیک.

همانا به چشمت هزاک آمدم
و یا چون تو ابله فغاک آمدم.

اسدی.

( صفت ) ۱ - ابله نادان ۲ - حرامزاده.

(فَ یا فُ )(ص . )۱ - ابله ، نادان . ۲ - حرام - زاده .

۱. نادان، ابله، احمق: آن کت کلوخ روی لقب کرد خوب کرد / زیرا لقب گران نَبُود بر دل فغاک (منجیک: شاعران بی دیوان: ۲۳۵ ).
۲. حرام زاده.

فغاکیدن = ابله بازی در آوردن.