فظاظت

لغت نامه دهخدا

فظاظت. [ ف َ ظَ ] ( ع اِمص ) درشتخویی : سلطان سعید را از فظاظت خوئی و درشتی عادت وخامت حاصل آمد. ( جهانگشای جوینی ). رجوع به فظاظة شود.

فظاظة. [ ف َ ظَ ] ( ع مص ) درشتخوی گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). فظاظ. رجوع به فظاظ و فظظ شود.

فظاظة. [ ف ُ ظَ ] ( ع اِ ) پاره ای از آب نر. || پاره ای از هر چیزی. ( منتهی الارب ). قطعة. ( اقرب الموارد ).

۱ - ( مصدر ) درشت خوی گردیدن ۲ - ( اسم ) درشت خویی بدزبانی .

(فَ ظَ ) [ ع . فظاظة ] ۱ - (مص ل . ) درشت خوی و بد زبان شدن . ۲ - (اِمص . ) درشت خویی ، بدزبانی .

زشت خویی، تندخویی، بدزبانی، خشونت.

بد زبانی
تندزبانی
درشت خویی
بد اخلاقی
تندمزاجی
. . . و معاشقت زنان بدرشت خویی و فظاظت. . .
کلیله و دمنه