فظا

[ویکی الکتاب] معنی فَظّاً: جفا کار بی رحم
معنی فَزَعُ: ترس
معنی فُزِّعَ: ترس و فزع از بین برده شد (ماضی مجهول از تفزیع است ، و تفزیع به معنای از بین بردن ترس ، و وحشت از دلهاست )
معنی فَزِعَ: وحشت کرد - ترسید - دچار هراس شد
ریشه کلمه:
فظظ (۱ بار)

«فَظّ» در لغت به معنای کسی است که سخنانش تند و خشن است.
بدخلق. «اَلسَّیِی‏ءُ الْخُلُقِ اَلْخَشِنُ الْکَلامِ». . اگر بدرفتار و سنگدل می‏بودی حتماً از تو پراکنده می‏شدند. فظّ در اصل آب شکمبه حیوان است که در صورت تشنگی آن را فشرده و می‏نوشند راغب گفته فظّ به معنی بدخلقی استعاره است از فظّ به معنی شکمبه نوشیدنش بسیار ناپسنداست و جز در ناچاری شدید نمی‏نوشند. این کلمه فقط یک بار در قرآن یافته است.