فطرس

[ویکی شیعه] فُطْرُس در روایات، فرشته ای رانده شده از درگاه الهی است که به هنگام ولادت امام حسین(ع) بال و پر خود را به قنداقه ایشان مالید و مورد بخشش خداوند قرار گرفت. از وی با القاب «عَتیقُ الحُسَین» و «صَلصائیل» نیز یاد شده است. برخی با معصوم دانستن فرشتگان، در سند این روایت تردید کرده اند.
شیخ صدوق در کتاب امالی در حدیثی از امام صادق(ع) نقل می کند: فُطرُس، یکی از فرشتگان حامل عرش در انجام وظیفه اش سُستی کرد، بالهایش شکسته و به جزیره ای در زمین تبعید شد. وی ۷۰۰ سال به عبادت خدا مشغول بود تا امام حسین(ع) به دنیا آمد. جبرئیل با هفتاد هزار فرشته جهت تبریک این میلاد به زمین نازل شدند، وقتی از کنار فطرس گذشتند او از علت نزول آنان جویا شد و از آنان خواست تا وی را با خود ببرند. جبرئیل نزد پیامبر(ع) برای وی میانجیگری کرد. با پیشنهاد پیامبر(ص)، فطرس خود را به قنداقه امام حسین(ع) مالید و خداوند بال هایش را بهبود بخشیده و او را به جایگاه اولیه اش بازگرداند.
فطرس پس از بهبودی و عروج به آسمان به رسول خدا خبر از شهادت فرزندش حسین داده و می گوید به جبران این شفاعت، زیارت هر زائر و سلام و صلوات هر سلام دهنده ای را به امام حسین(ع) برساند.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
فرشته بال شکسته و افتاده به جزیره ای، که هنگام تولد امام حسین علیه السلام همراه جبرئیل نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و خود را بر گهواره حسین مالید و دوباره خداوند به او بال داد و به آسمان رفت. او که شفا یافته حسین علیه السلام بود، عهد کرد که سلام زائران را به حسین علیه السلام برساند: «...و له علی مکافاة لا یزوره زائر الا ابلغته سلامه و لا یصلی علیه مصل الا ابلغته صلاته...».
بر عهده من است که شفا دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را زیارت کند، مگر آن که سلامش را به آن حضرت می رسانم و هیچ کس بر او درود نمی فرستد، مگر آن که درودش را به او ابلاغ کنم. به گفته ابن عباس، این فرشته در بهشت، به نام غلامحسین بن علی شناخته می شود.
قاسم رسا                      
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.