فطرت در فقه

[ویکی فقه] فِطرت، به معنای سرشت می باشد.
فطرت از «فطر» و در لغت به معنای نوع و هیئتی از خلقت آمده است که خداوند بندگان را بر آن نوع و هیئت آفریده است. در فارسی از آن به سرشت و خمیر مایه تعبیر می شود.
فطرت در قرآن
در قرآن کریم این واژه به « اللّه » اضافه شده است. مقصود از «فطرت اللّه » آن است که انسان به گونه ای آفریده شده که اگر او را به حال خود واگذارند ایمان و دین و خدا را برمی گزیند؛ از این رو، در حدیثی معروف آمده است:«هرکس خود را شناخت، خدا را شناخته است».
فطرت در روایات
در حدیثی از امام رضا علیه السّلام «فطرت اللّه » به توحید، نبوت و ولایت تفسیر شده است. در حدیثی دیگر از امام باقر علیه السّلام آمده است:«خداوند خلق را بر معرفت به ربوبیت خویش آفرید و اگر این گونه نبود، بندگان پاسخ این سؤال را نمی دانستند، آنگاه که از ایشان پرسیدند: پروردگار روزی دهنده شان چه کسی است». به همین دلیل، در برخی روایات، فطرت به اسلام تفسیر شده است. در روایات، فطرت به « سنّت » نیز تفسیر شده است، مانند آن که در روایتی پنج عمل، از جمله چیدن ناخن و گرفتن شارب از فطرت بر شمرده شده است. در این روایت، فطرت به سنّت تفسیر شده است. برخی فطرت را در این جا به دین معنا کرده اند
در کلمات فقها
...